5.1

Aurora

“Alice.” Kil en hooghartig. Gedraag je zoals je zou moeten. “Zou je de wachter willen roepen? Ik wil hem hier niet hebben.”
“Ja, hoogheid.” Ze blikt woedend naar Michaël en doet al een stap achteruit om naar de deur te lopen, maar ze komt niet ver.
De grijns is van Michaël zijn gezicht verdwenen en hij grijpt haar harder dan nodig bij de arm. “Aurora, waarom gedraag jij je zo?”
“Jij ongevoelige, asociale idioot!”
Alice trekt zich los uit zijn greep en haalt uit. Iets wat hij met kinderlijk gemak tegenhoudt. Een vlaag van woede schiet over zijn gezicht als hij haar wegduwt, zodat ze met een klap op het bed land.
“Michaël.” Tijdens dat korte, nutteloze gevecht heb ik geen vin verroerd. Mijn rug blijft recht, ondanks de steken van pijn die er doorheen schiet. Die pijn verbleekt bij wat hij me heeft aangedaan. “Ik wil dat je weggaat. Nu. Je bent hier niet welkom.”
“Wat heb ik gedaan?”
Nog een keer haal ik de pure woede op, die ergens heel diep vanbinnen sluimert. “Laten we het erop houden dat ik jou naast mijn bloedlijn jou niks anders te bieden heb wat een andere normale man wilt. En nu wil ik dat je gaat.”
“Maar-“
“Eruit!” De schreeuw van wanhoop verlaat mijn lippen voordat ik hem kan inbinden. Zachter vervolg ik. “Ik wil dat je gaat, Michaël. Jou heb ik niks meer te zeggen.”
De tranen branden al in mijn ogen als Michaël eindelijk knikt. “Als dat is wat je wilt, prinses.”
Ik zie de slof in zijn stap niet als hij de kamer uitloopt. Eigenlijk zie ik helemaal niks meer, omdat mijn ogen worden verblind door tranen. Een zachte snik verlaat mijn lippen als ik op het bed zak.
“Je hebt het geweldig gedaan.” Alice zit meteen naast me en strijkt troostend over mijn rug heen. “Niemand die zo over je praat is jou waard. Niemand.”
“Waarom willen mensen zo graag voelen?”
“Dat weet ik niet, meisje.” Met zachte dwang trekt ze mijn hoofd op haar schouder. “Maar even huilen kan geen kwaad. Dat zal je opluchten.”
De zachte snikken, die soms mijn lippen verlieten, veranderen in een gênant gehuil. Snikkend verberg ik mijn gezicht tegen Alice haar schouders, zoals ik vroeger altijd deed na een straf. Deze keer is de pijn alleen veel erger. Verraad brand.