A ranger/traitor 226

Op dat moment kwam Sean op hem af. Hij had een schram over zijn wang lopen, maar voor de rest leek hij in orde.
“Zo meteen is er een vergadering met de koningen.”
“Goed,” zei Halt achteloos. Je moest een grijze jager zijn om te merken dat ondanks dat zijn hoofd niet bewoog, Halts ogen de koning van boven tot onder aandachtig opnamen. Sean keek nu naar Miko.
“En jij mag ook meekomen, hoor”, zei Sean en hij grijnsde. Miko knikte met tegenzin.

Dus zo verzamelden ze zich even later met zijn allen in een grote tent een eind bij de inham vandaan. De vijf andere koningen hadden ook min of meer strijdvaardige kledij aan, iets dat met hun dikke buiken en pafferige gezichten, lachwekkend oogde. Daarbij had niemand van de vorsten, met uitzondering van Sean, zelfs maar een spatje bloed op zijn vest of een scheur in zijn broek. Misschien had Miko er mee moeten lachen als hij niet zo verontwaardigd was geweest. Arnaut, die niet eens Hiberniaans bloed bezat, had meer gedaan voor hun koninkrijken dan zij vijf samen. Sean en de drie Araluenen deden totaal geen moeite om de afkeuring van hun gezicht te houden, maar als de koningen dat merkten, dan gaven ze er geen aandacht aan.
“Deze operatie kan beschouwd worden als een succes”, zei koning Otkar. Maar niet dankzij jou, dacht Miko.
“Ja, het was een hevig gevecht en ik ben blij dat ik iedereen hier levend en wel terug zie”, zei Sean op plechtige toon, maar de onderliggende woede was duidelijk hoorbaar. Miko vroeg zich af of hij nog steeds overwoog om de Hiberniaanse troon voor zichzelf op te eisen. De koningen schuifelden ongemakkelijk heen en weer. Blijkbaar vroegen ze zich hetzelfde af als Miko.
“Euhm… We moeten nog beslissen wat we nu gaan doen. In de eerste plaats zou ik willen weten waarom we eigenlijk de moeite doen om de overgebleven Skandiërs gevangen te nemen?”