4.7

Aurora

Blijven? Zou ik willen blijven? In gedachten verzonken draai ik me om naar het paleis. Zo in het zonlicht lijkt het net een sprookje zo mooi. Al is wat daarbinnen gebeurd niet altijd even mooi. Ik weet dat het voor mijn eigen best wil is, maar dat betekend niet dat ik het leuk vindt.
Het is niet voor je eigen bestwil Salazar duwt zacht zijn snuit tegen mijn zij. Ik zou hem voor je kunnen laten branden.
“Nee.” Afwezig strijk ik zacht over zijn neus heen. “Dat is niet heel aardig. Denk jij dat het goed zal zijn om hier weg te gaan?” Uit gewoonte praat ik hardop terug. Vergetend dat Michaël me kan verstaan.
Ik weet het zeker. Die kleine daar geeft om je en houdt je veilig. Anders eet ik zijn hoofd op.
Zachtjes lachend leun ik tegen hem aan. Ik had verwacht dat zijn schubben hard zouden aanvoelen, maar ze zijn eigenlijk een perfect kussen. “Je hoeft hem nu ook weer niet helemaal op te eten.” Met glimmende ogen kijk ik naar hem op. “Een klein hapje mag wel.”
Kleine wolkjes rook komen uit Salazars neus als hij rommelend begint te lachen en gefascineerd kijk ik naar hem. Hij lijkt helemaal niet meer op de grote grijze draak, die me doodsbang heeft gemaakt in de arena. Hij blijft natuurlijk groot en grijs, maar ik ben niet meer bang. Ik voel niet eens iets wat daarbij in de buurt komt.
“Waar hebben jullie het over?”
“Hm?” Meteen afgeleid kijk ik naar Michaël. “Wat zei je..u. Wat zei u?”
Michaël leunt net zo ontspannen tegen Nyx aan als ik tegen Salazar. “Salazar en jij. Waar praten jullie over?”
“Niks.” Beschaamd kijk ik weg van hem en terug naar het paleis. “Ik denk niet dat ik het erg zal vinden om weg te gaan. Volgens Salazar is het beter.”