4.4

Michaël

Ze liet me blijven. Een zucht van opluchting ontsnapte aan mijn lippen. Aurora wilde alweer iets gaan zeggen, vast een dreigement voor als ik me niet gedroeg, maar voordat de woorden uit haar mond kwamen had ik mijn armen al om haar heen geslagen.
Zo voorzichtig mogelijk trok ik haar tegen me aan, omdat ik niet wist waar ze pijn had en hoe erg.
Ze stond het toe en liet haar hoofd tegen mijn schouder leunen, maar ze ontspande niet.
'Laat me je helpen,' fluisterde ik terwijl ik haar lange haren streelde.
'Ik heb geen hulp nodig.' Was haar zachte antwoord opnieuw.
Ik had nog nooit zo hard gewenst dat iemand me zou vertrouwen... zachtjes tilde ik haar kin op en drukte een kus op haar lippen.
'Ga maar slapen, liefje. Ik blijf vannacht hier. Beloofd.'
Ze liep naar het enorme bed en keek me aarzelend aan. 'De bank is-'
'Ik slaap hier.' Demonstratief zakte ik naast het bed op de grond. Ze mocht dan denken dat ik het erg vond, maar de grond vond ik vele malen beter slapen dan zo'n idioot zacht bed.
Ik hoorde het geruis van dekens en probeerde niet aan Aurora te denken, zo dichtbij, zo warm en alleen in dat grote bed. Voorzichtig, om mijn ribben te ontzien, trok ik mijn hemd uit en rolde dat op om als kussen te gebruiken.
Mijn zwaard legde ik binnen handbereik en ik staarde omhoog naar het plafond.
'Mica...?'
'Ja, liefje?' Vraag me om bij je te komen, smeekte ik haar zwijgend. Vertrouw me, vertel me wat er is. Natuurlijk deed ze dat niet.
'Slaap lekker.' Haar stem was nauwelijks meer dan een zachte fluistering.
Streng hield ik mezelf voor dat ik geduld moest hebben met haar, vertrouwen moest je winnen, dat kreeg je niet zomaar. Hoe graag ik dat ook zou willen.
‘Slaap lekker, prinses.’ Met een zucht draaide ik me op mijn rug en sloot mijn ogen.
Je zou haar ook kunnen zeggen wat je voelt. Stelde Nyx voor. Ik zag in haar gedachten dat ze chagrijnig bóvenop het drakenverblijf was gaan zitten, om Salazar even niet te hoeven zien. Ik vroeg me stiekem af of er misschien ook iets tussen die twee begon te broeien, maar dat idee deed ze briesend van de hand.
Ze zou me kunnen laten onthoofden als ik dat deed.
Ik geloof niet dat Aurora dat zou doen. En het zou je misschien verbazen wat zij voelt.
Ja ja, als ze me niet weg stuurt of laat oppakken lacht ze me minimaal uit. En ik weet wat ik erger zou vinden. Ik weet wanneer iets buiten mijn bereik ligt, Nyx. Maar ik ben nog steeds van plan om haar te helpen.

Een hele tijd had ik allen maar liggen luisteren naar Aurora’s ademhaling. Als ze bewoog in haar slaap, kreunde ze zacht en ik vroeg me af of dat van pijn was of omdat ze droomde. Af en toe werd ik naar Nyx’ geest getrokken omdat ze zo levendig droomde en uiteindelijk moest ik zelf ook in slaap zijn gevallen.
De zachte klik van een deur die open ging was genoeg om me te wekken.
Zonder geluid te maken kwam ik op mijn hurken overeind en greep mijn zwaard. Voetstappen kwamen zachtjes in de richting van de slaapkamer en ik sloop naar de deur. Wie er ook van plan was binnen te komen, ze moesten verdomme eerst langs mij.
De deur zwaaide zachtjes open en zonder te aarzelen greep ik de persoon aan de andere kant vast. Er klonk een gesmoorde kreet en ik gaf een ruk.
Een jong meisje struikelde tegen mijn borst en haar ogen werden rond als schoteltjes toen ik mijn zwaard tegen haar hals hield.
‘Als je gilt is dat het laatste wat je doet.’ Ze knikte en ik liet haar langzaam weer los. ‘Wie ben je?’
Wat er vervolgens gebeurde had ik geen moment zien aankomen. Zoals het meisje had beloofd, gilde ze niet, maar ze vloog me wel aan. Ze sloeg me in mijn gezicht en haar nagels trokken een bloederig spoor over mijn wang.
Vloekend weerde ik haar af en greep haar opnieuw ruw vast toen ze me een knietje probeerde te geven.
‘Michaël! Alice!’
Met één arm hield ik het schoppende, krabbende en inmiddels ook bijtende meisje in bedwang en keek om. Aurora stond naast het bed, haar haren verward en een slaperige blos op haar wangen. Maar haar ogen fonkelden vervaarlijk.
‘Waar ben je in godensnaam mee bezig? Laat haar los, Michaël.’