3.9

Aurora

Salazar, wat heb je hem verteld?
De vraag vliegt van mijn gedachten naar de zijne en ik weet dat hij het hoort, maar ik krijg geen reactie terug. Wat heeft deze band voor nut als hij niet reageert?
“Er zijn geen problemen.” Ik zie het protest dat hij wil aanvoeren al aankomen en sla mijn hand voor zijn mond. “Echt niet. De koning doet niks met me wat niet normaal is bij ons.”
“Wat bij jullie normaal is, is niet normaal, prinses. Vertel het me.”
“Het is echt niks.” Een beetje aarzelend druk ik mijn lippen op de zijne. “Eerlijk.”
“Lieg niet tegen me, Aurora. Ik zie het.” Zijn gezicht zag er net nog zo aardig en lief uit, maar nu is de woede duidelijk te zien. “Hoe kun je tegen me liegen, terwijl je me kust?”
“Ik lieg niet!”
“Wel waar!”
Michaël duwt me zacht van zich af, wat me meer pijn doet dan ik ooit zal toegeven. Ze laten me altijd in de steek. De gevoelens, die ik eerst bij hem zo makkelijk tentoonspreidde sluit ik weer stevig en wel op.
“Als u dat zegt.” Voorzichtig doe ik een stap naar achter. Weg van hem. “Nyx en Salazar zullen snel terugkomen. Dan kunnen we naar huis.”
“Aurora…” Hij legt een hand op mijn schouder. “Zo bedoelde ik het niet, prinses. Ik wil alleen helpen. Je hebt pijn. Dat zie ik. Ik wil niet dat je pijn hebt. Vertrouw me alsjeblieft.”
Mijn protesten negerend trekt hij me weer naar zich toe. “Ik kan er niet tegen dat je pijn hebt. Alsjeblieft, liefje.”
“Ik…” Zijn warmte dringt door in de kleren en van daar naar mijn huid. Mijn weerstand smelt als sneeuw voor de zon. Niemand heeft me ooit zo vastgehouden. “Mag ik erover nadenken?”
“Beloof je dat?”
Zijn hand strijkt zacht langs mijn wang en een trilling schiet door mijn benen heen. “Ja.” Nog nooit heeft mijn stem zo hees geklonken. Hij doet iets met me. Iets wat heel goed voelt.