3.7

Aurora

Het ene moment sta ik nog alleen de pijn te negeren. Het andere moment lig ik in de armen van een hele knappe, sterke man.
“Michaël, wat-“
Mijn zin wordt afgebroken door zijn zachte lippen, die tegen de mijne aan bewegen. Heerlijke, zachte lippen. Al mijn gedachten worden afgebroken en vlei mijn lichaam tegen het zijne.
“Mm, prinses.” Hij opent zijn ogen en kijkt me warm aan. “Heb je trek?”
Mijn hemel, hoe kan die man zo snel van onderwerp wisselen. Een beetje afgeleid kijk ik terug en glimlach aarzelend.
“Na al dat vliegen zeker.”
“Laten we dan gaan eten.”
Hij pakt mijn hand en trekt zacht. Een echte glimlach ligt op mijn lippen als ik hem volg. Al snel hebben we het kleed uitgespreid en zitten we op het gras naast de draken met eten tussen ons in.
“Het is hier beeldschoon.” Genietend van de rust kijk ik om me heen en leun achterover. Iets wat ik thuis nooit zou doen. Bang voor de consequenties. “Hoe heb je dit plekje ontdekt?”
“Hm.” Michaël leunt tegen Nyx aan en gooit een stukje vlees op wat ze bijna elegant opvangt. “Nyx komt hier vaak om te genieten van de zon. Soms heeft ze zin om me mee te nemen en soms niet. Jou mag ze gewoon.”
“Dank je, Nyx. Het is hier prachtig.”
Een beetje aarzelend leun ik tegen Salazar aan. Vanuit zijn buik komt meteen een geluid wat ik alleen kan omschrijven als intens tevreden. Het is zo rustgevend dat ik mijn ogen sluit. Bijna meteen dommel ik weg en slaap zoals ik dat in jaren niet heb gedaan.