3.6

Michaël

Een zachtzinniger persoon had Aurora misschien laten landen. Maar ik wist dat dit de enige manier was om haar over haar angst heen te krijgen en er tegelijkertijd voor te zorgen dat de band tussen haar en Salazar hechter werd. Als ze hem maar zou gaan vertrouwen zou ze hem zonder problemen kunnen horen.
En dus weigerde ik om te dalen, iets wat Salazar met me eens was, maar wat Nyx een nogal onaardige manier vond. Toch bleek het te werken.
Na een half uur vlogen we over de heuvels en was er niets anders meer te zien dan uitgestrekte velden en kronkelende riviertjes. Alleen in de verte doemden de bergen enorm en vertrouwt op.
Hoewel Aurora de stekel voor zich nog steeds niet los liet, zag ik haar schouders ontspannen en haar aarzelend, maar nieuwsgierig om zich heen kijken.
Ik herinnerde me de linnen tas op mijn rug weer. ‘Tijd voor een picknick.’ stelde ik grijnzend voor en wees op een heuvel een kleine kilometer verderop. Ik wist dat je vanaf daar een geweldig uitzicht had over een klein meer en de omliggende velden vol wilde bloemen.
Aurora knikte en boog zich voorover om iets tegen Salazar te mompelen.
Dat was een goed teken, maar Nyx gaf me niet de tijd om er verder over na te denken. Ze zette een duikvlucht in en brulde van plezier. Boven me hoorde ik de prinses een kreet slaken en joelend greep ik me stevig aan Nyx vast.
Op het laatste moment sloeg ze haar vleugels uit en zweefde de laatste paar meters weer volledig ontspannen naar de top van de heuvel.
Nog steeds lachend sprong ik van Nyx af en keek toe hoe Salazar en Aurora heel wat beheerster omlaag kwamen. Ze landde vrij soepel, maar daarna wierp de prinses een argwanende blik omlaag. Ze zag me kijken en rolde tot mijn verrassing met haar ogen.
‘En hoe kom ik weer beneden?’
‘Springen,’ raadde ik haar aan. ‘Niet omlaag glijden, zijn schubben zijn vlijmscherp als je er verkeerd langs komt.’
Wat ze precies mompelde verstond ik niet, maar het klonk als “heel fijn.”
Ze gaf me niet eens de kans om mijn hulp aan te bieden. Omlaag leek haar overduidelijk makkelijker dan omhoog. Met een beetje moeite zwaaide ze haar been over Salazars nek heen en zette zich zonder na te denken af.
Ik begon al te rennen, maar was uiteraard te laat.
Aurora landde nogal onzacht op het gras en zakte onmiddellijk door haar benen heen. Er ontsnapte haar een kreun, maar verder maakte ze geen enkel geluid. Ze greep naar haar dijen en ik realiseerde me dat ik iets heel stoms was vergeten.
Misschien had ik haar toch niet zo lang moeten laten vliegen…
‘Prinses.’ Haastig knielde ik naast haar neer. ‘Gaat het? Is het heel erg?’
‘Gewoon kramp.’ Mompelde ze met opeen geklemde kaken. Ze wierp me een woedende blik toe toen ik opgelucht zuchtte. ‘Wat?’
‘Niks… ik dacht… sorry, kramp is behoorlijk pijnlijk. Ik was alleen bang dat je te lang had gezeten, dan schuur je ongemerkt je dijen open en dat doet pas echt zeer.’
Ze snoof en krabbelde overeind. Bezorgd keek ik naar haar op en zag haar gezicht vertrekken van pijn, de blik verdween onmiddellijk weer en haar ogen gleden over het landschap.
‘Aurora.’ Ik volgde haar voorbeeld, maar doordat ze zich direct weer omdraaide stonden we ineens heel dicht bij elkaar. Een golf van hitte sloeg door me heen en abrupt trok ik haar tegen me aan.