Z&S 23

Lilou knikte en ging met Tansy en Sybelle naar buiten. “Luister goed, Lilou”, zei Tansy streng, toen ze aan de poort kwamen. “Officieel ben je gevangen, dat weet je. Je mag mee naar buiten, maar je laat me niet los en je doet wat ik zeg, afgesproken?”
“Oké”, fluisterde Lilou.
“Je weet wat er gebeurt als je me loslaat, dan kan je niet meer vliegen”, waarschuwde Tansy nog eens, voor ze haar hand naar Lilou uitstak. Buiten waren de strijders intussen duidelijk verdeeld in twee kampen, al liepen er wel elfen heen en weer op de grond tussen doden en gewonden. Tansy en Lilou vlogen omhoog, meteen geflankeerd door Sybelle en generaal Akers. Eens ze opgemerkt werden, was het meteen muisstil.
Tansy vloog tot midden tussen de twee groepen.
“Prins Yvon, kom naar hier en kijk zelf hoe het met je zus is!” Yvon wenkte zijn generaal en vloog naar Tansy toe.
“Lilou!”
“Dag Yvon”, zei het meisje zacht. Yvon vloog om zijn zusje heen. “Is alles goed met je?” Lilou keek vragend naar Tansy, ze had al geleerd dat ze niet zomaar mocht praten in Siipi als er iemand anders dan Tansy en Sybelle bij was. Tansy knikte haar vriendelijk toe.
“Ja hoor, tante Tansy is heel lief”, zei Lilou. Yvon trok zijn wenkbrauwen op bij dat ‘tante’.
“Zoals je ziet, we zorgen goed voor haar”, zei Tansy kalm.
“Gelukkig”, zuchtte Yvon. “Laat haar gaan, alsjeblieft.”
“We zijn bereid daarover te onderhandelen.”
“Laat mijn dochter gaan!”, schreeuwde Constant. In een reflex ging Lilou nog dichter tegen Tansy vliegen. Die keek verbaasd naar het meisje, was ze echt zo bang voor haar vader?
“Wat bieden jullie in ruil?”
“In ruil? Niets, natuurlijk, stelletje idioten, dat is mijn dochter!”
“Ze is onze gevangene”, zei Tansy ijzig. “Kom mee, Lilou, ik breng je terug.”
“Lilou!” Yvon vloog meteen achter hen aan. Hij spreidde zijn armen. Het meisje rukte zich los van Tansy om naar haar broer toe te vliegen, en viel. Meteen zetten zowel Tansy als Yvon een duikvlucht in. Yvon had haar het eerst bereikt.