Z&S 22

“Ik ben bereid daarover te onderhandelen, eventueel zelfs over de vrijlating van andere gevangenen”, zei koning August kalm. “Maar niet voor uw troepen zich terugtrekken.”
“En u ons dan aanvallen zeker?”, spotte koning Constant. “Yvon, dit is onzin!”
“Vader, prinses Tansy heeft gezegd dat ze goed voor Lilou zorgen en ze heeft beloofd haar te halen zodat we daar zelf zeker van kunnen zijn”, zei Yvon.
“Ik veronderstel dat zelfs u geen kinderen wilt verliezen”, deed koning August er nog een schepje bovenop. Koning Constant gromde.
“Goed dan, haal mijn dochter.”
“Nadat u uw troepen bevel geeft tot terugtrekken”, zei Tansy kalm. Yvon keek zijn vader een fractie van een seconde aan, voor hij zelf het bevel gaf. Hij keek weer naar Tansy. Die knikte alleen en wenkte Sybelle en generaal Akers mee om Lilou te halen. Ze zou zich immers zelf niet kunnen verdedigen als ze met het prinsesje vloog. Bij de poorten van het paleis aangekomen, draaide Tansy zich om. Ze merkte dat koning Constant en prins Yvon een hevige discussie hadden.
“Koning Constant geeft niet om zijn dochter”, zei Sybelle zacht. “Ze was alleen zijn excuus voor zijn strijders.” Tansy knikte.
“Lilou heeft ook nooit eerder naar hem gevraagd, wel naar haar broer. Ik geloof dat die Yvon best mee zou vallen als er geen oorlog was.” Sybelle knikte instemmend. Samen liepen ze naar de kamer van Lilou.

“Tante Tansy, waarom is er zoveel lawaai?”, vroeg het meisje.
“We zijn aan het vechten, Lilou”, legde Tansy uit. “Het is oorlog, dat weet je.”
“Tegen wie vechten jullie dan?” Tansy en Sybelle keken elkaar aan.
“Je vader en je broer, met hun soldaten. Maar je broer wil je graag zien.”
“Is Yvon hier?” Lilou sprong op.
“Ja”, zei Sybelle. “Hij denkt dat we je mishandelen.”
“Maar dat doen jullie toch niet?”
“Dat willen we hem laten zien”, zei Tansy. “Kom je mee?"