Z&S 20

“Voor Siipi!” Als één man kwam de groep strijders in beweging en waagden ze zich in de gevechten.
Tansy moest de generaal bewonderen, hij bleef de hele tijd uiterst kalm en wist zelfs anderen te bevelen en haar te beschermen, terwijl hij zelf aan het vechten was. De hele tijd bleef ze vlak bij Sybelle, ze vochten zij aan zij, rug aan rug, of hoe het ook nodig was. Al waren ze de hele tijd omringd door soldaten, ze bleven niet gespaard. De koninklijke familie mocht dan belangrijker zijn en beter beschermd worden dan de gemiddelde elf, het was hun plicht om mee te vechten.
“Verdomme”, hoorde Tansy Sybelle vloeken. “Kijk uit, prins Yvon en zijn generaal komen recht op ons af. Ze horen bij de beste vechters uit Viholi.”
“Generaal Akers!”, schreeuwde Tansy meteen.
“Ik heb het gehoord, prinses.” Hij schreeuwde een paar bevelen.
“Het is de prinses!”, schreeuwde een Viholi. Prins Yvon keek meteen naar haar. Een moment kruisten hun blikken, voor ze elkaar rechtstreeks aanvielen.
“Dit is voor mijn zusje!”, schreeuwde Yvon.
“Je zus is veilig!”, riep Tansy terug, waarna ze opnieuw een energiebal naar hem gooide.
“Jullie hebben haar ontvoerd!”
“Ze was gewond, we hebben haar gevonden.”
“Ik geloof er niets van!”
“Prinses Lilou is veilig, ze wordt goed verzorgd”, mengde Sybelle zich.
“Bryson”, gromde de generaal die aan prins Yvons zijde vocht. “De dochter van de verrader.”
“Generaal”, zei Sybelle koeltjes. “In tegenstelling tot u doe ik geen onschuldigen kwaad.”
“Mijn zus is onschuldig, ze is nog een kind!”, schreeuwde Yvon.
“We hebben haar verzorgd.” Ze vochten niet meer, maar rondom hen vlogen de wapens en spreuken nog alle kanten uit. “Ze was gewond, we hebben haar gevonden en verzorgd. Een kind doen we niets aan.”
“Ik geloof er niets van”, gromde Yvon. “Ik wil haar zien.”