3.5

Aurora

Lokken haar slaan door de wind in mijn gezicht en ik grijp me stevig vast aan de stekel voor me. Idioten. Het zijn allemaal idioten. Wetend dat Salazar me hoort voeg ik wat extra woorden toe aan zijn adres. Hoe kunnen twee draken en een man zo dom zijn? Zich tegen de koning verzetten en zomaar wegvliegen? Natuurlijk weten ze niet dat ik gestraft zal worden voor hun daden, maar het blijft dom. Nu al bang voor vanavond grijp ik mezelf nog steviger vast. Alleen de zweep zal wel niet genoeg zijn deze keer. In ieder geval niet voor maar vijf slagen. Heel even kijk ik naar de grond en vraag me af of het neerkomen veel pijn zou doen.
“Prinses?”
Michaël rukt me uit mijn gedachten en verward kijk ik hem aan. “Wat?”
“Gaat het goed? Je ziet bleek.”
Nu pas merk ik echt duidelijk op dat hij met Nyx naast me vliegt. Met de nadruk op vliegen. “Oh goden.”
Ik kan het niet helpen en toon de angst, die opeens door me heen kolkt. We zitten hoog. Zo, zo hoog. Dit is bijna even erg als water. Je hebt hier geen controle over wat er zal gebeuren. Overgeleverd aan een draak en de lucht. Dit kan ik niet.
“Kunnen we niet landen? Ik kan het al.”
Ik weet dat Michaël mijn angst kan zien. Iedereen zou het kunnen zien. Toch reageert hij er niet op. “Je moet je benen iets steviger om hem heenslaan. Salazar zorgt er voor dat er niks met je gebeurt.”
“Hoe weet je dat?”
“Omdat hij om je geeft, prinses. Je kan hem iets losser vasthouden. Geniet van de vlucht.”
Hij laat zelf zijn handen los. Misschien om het voorbeeld te geven, maar het werkt niet echt. Ik wil met mijn voeten stevig op de grond staan en niet in de lucht hangen! Dit zou vast veel makkelijker zijn als ik met Salazar kon praten. Wat ik niet kan.
Laat me alsje, alsjeblieft niet vallen.