3.0

Michaël

De vrouwen waren nog een hele tijd bezig met het uitzoeken van stoffen en het afspelden van lengtes, maar uiteindelijk gaf Ravinia aan dat het goed was.
‘De jurk zal de meeste tijd in beslag nemen, de rest heb ik vanmiddag al klaar. Ik kan alles bij het kasteel laten afleveren als u dat wilt.’ Ze had haar woorden tot de prinses gericht, maar ik kwam tussen beide.
‘Dat zou geweldig zijn, maar laat alles naar mij brengen.’ Ravinia keek me vragend aan en ik verduidelijkte: ‘Aurora zou hier helemaal niet moeten zijn, ik wil niet dat ze in de problemen komt. Stuur alles naar mij en zorg dat niemand weet voor wie het is.’
Een paar minuten laten stonden we weer buiten en tot mijn genoegen voelde ik de prinses helemaal naast me ontspannen toen ik haar hand pakte.
‘Waarom deed je dat?’ vroeg ze terwijl we in de richting van het paleis slenterden.
‘Waarom deed ik wat precies?’
‘Met je mond… je… je kuste me.’ Het klonk als een ademloze beschuldiging en ik voelde weer een sullige grijns over mijn gezicht trekken. Aurora zag het en grijnsde een beetje aarzelend terug. ‘Waarom?’
‘Toen ik je gisteren in die arena zag…’ ik haalde een beetje onhandig mijn schouders op. Hoe moest ik nou uitleggen waarom ik het wilde? Ik wilde het gewoon. ‘Het was alsof ik naar je toe werd getrokken en ik wist dat ik je gewoon moest aanraken.’
Zachtjes kneep ik in haar vingers en besloot maar niet te zeggen dat ik het gevoel had gehad alsof ik haar kende. Alsof ik jaren had gezocht en het ineens had gevonden, zonder te weten wat ik zocht of dat ik het zelfs maar miste.
‘Echt?’ Er verscheen een blos op haar wangen.’Maar waarom dan?’
‘Omdat ik het wilde, prinses.’ Wanneer was haar titel een koosnaampje geworden in plaats van een aanspreekvorm? Ik wist het niet en ik vroeg me af of zij het doorhad. ‘Ben je boos op me?’
‘Boos?’ verrast bleef ze staan en keek me weer recht aan. Zoals steeds als ze dat deed begon mijn hart iets harder te slaan. ‘Waarom zou ik daar boos om moeten zijn?’
‘Dat ik alleen al aan je denk op zo’n manier is verboden.’ Ik tilde haar hand op en liet mijn lippen over haar vingers glijden. ‘Laat staan dat ik je echt aanraak en kus. Je zou me hiervoor kunnen laten onthoofden.’
Haar ogen werden rond als schoteltjes, maar toen ik zachtjes begon te grinnikend en plagerig in haar knokkel beet had ze door dat ik haar plaagde.
Er brak een lach door op haar gezicht, wat haar zelfs nog mooier maakte dan wanneer ze woedend werd, en ze gaf me een klein duwtje.
‘Maak je geen zorgen, je hoofd is veilig. Je mag hem houden. Voorlopig.’
Ze maakte grapjes! Ik kreeg zin om haar midden op straat opnieuw te kussen en dit keer heel wat minder kuis, maar ik zag vanuit mijn ooghoeken wat bewakers langs lopen en pakte haar hand weer vast.
De bewakers lette niet op ons, maar ik wilde geen ongewenste aandacht trekken.
‘Heb je aan het einde van de middag tijd? Dan kunnen we alvast beginnen aan je eerste les.’
‘Les?’ herhaalde ze.
‘Vliegen, prinses. Nu je een draak hebt is dat een van de eerste dingen die je moet leren.’ Bij het zien van haar ietwat benauwde gezicht schoot ik onbedaarlijk in de lach en trok haar vrolijk mee terug naar het paleis. ‘Geen zorgen, je zult je mooie benen niet breken.’