2.8

Michaël

Het lezen van lichaamstaal was iets waar ik vroeger noodgedwongen heel goed in was geworden, maar het zorgde er helaas niet voor dat ik het ook begreep. Het ene moment had Aurora ontspannen naast me gelopen, haar lichaam licht naar me toe gebogen, haar spieren ontspannen en haar stappen rustig. Nu liep ze stram en boog ze zonder dat ze het zelf waarschijnlijk doorhad van me weg.
Had ik iets verkeerds gedaan? Of waren het weer de spoken die haar leken te achtervolgen?
Geruststellend streelde ik opnieuw haar vingers, maar dit keer voelde ik geen rilling door haar hand trekken. Ze trok hem echter ook niet weg en daar putte ik hoop uit.
‘Het is maar een korte tussenstop.’ Beloofde ik. Misschien wilde ze wel gewoon zo snel mogelijk weer naar huis omdat ze gespannen was.
‘Je hoeft voor mij echt geen haast te maken. Ze heeft je vast gemist.’
De ijskoude, afstandelijke koninklijke toon was weer in haar stem geslopen en direct verlangde ik terug naar haar warme, zachte stem.
Me nog steeds afvragend wat er mis kon zijn trok ik Aurora een steegje in en duwde zonder te kloppen een smalle deur open. Om Gianna niet te laten schrikken riep ik haar naam.
Er klonk een hoge kreet en roffelende voetjes kwamen onze kant op. Grijnzend liet ik Aurora’s hand los om Gianna op te vangen en in mijn armen rond te draaien.
‘Je bent al terug!’ jubelde ze en sloeg haar armen om mijn nek. ‘Je zou toch langer weg blijven? Blijf je nu hier? Ik heb een puppy gevonden, maar mamma zegt dat…’ haar geratel viel stil toen ze Aurora zag staan en ze klapte haar mond dicht. ‘Wie is dat?’ fluisterde ze kleintjes.
Haastig besloot ik dat het beter was om haar niet te vertellen wie Aurora echt was, daar konden alleen maar problemen van komen.
‘Lieverd, dit is Aurora. Aurora, mag ik je voorstellen aan mijn vriendin Gianna.’
Pas toen ik me omdraaide en de blik op haar gezicht zag begreep ik het ineens en ik kon een enorme grijns niet onderdrukken. De prinses had zich helemaal niet druk gemaakt over paleis zaken… ze had gedacht dat ik haar mee nam naar de vrouw die op me wachtte.
En dat had ze absoluut niet leuk gevonden, piepte een stemmetje aanmoedigend in mijn hoofd.
‘Dag Gianna.’ Aurora herstelde zich razendsnel en ik merkte dat ze alweer ontspande. Ze zakte door haar knieën om het kleine meisje recht aan te kunnen kijken. ‘Het is een eer om je te ontmoeten, Michaël heeft geluk met een vriend als jij.’
‘Hij is mijn beste vriend.’ Verkondigde Gianna met een brede glimlach.
‘Gianna, we gaan naar je moeder toe. Waarom ga je niet met ons mee?’ stelde ik glimlachend voor.
Huppelend liep ze voor ons de deur uit en ik pakte Aurora’s hand weer vast terwijl we haar volgden. Even had ik zin om haar te plagen met het feit dat ze jaloers was geweest op een klein meisje, maar ik betwijfelde of dat echt goed zou vallen op dit moment. Dus ik hield ik voor de zekerheid maar mijn mond en genoot van haar kleine, warme hand in de mijne.

Ik had moeten weten dat Ravinia onmiddellijk zou weten wie ze voor zich had. Ze werd rood en nadat ze me even beschuldigend had aangekeken boog ze haastig voor Aurora. Gianna staarde haar moeder verbaasd aan en Aurora schuifelde ongemakkelijk heen en weer.
‘Niemand weet dat ze hier is,’ mompelde ik smekend. ‘Dat moeten we zo houden. Alsjeblieft?’ Ravinia knikte en glimlachte aarzelend. Opgelucht legde ik uit waar we voor kwamen en al gauw werden er broeken en hemden aangesleept om te passen en te vermaken.
De prinses in een eenvoudige, grijze jurk was al uitdagend geweest. Maar haar zien in een leren broek zorgde ervoor dat mijn mond droog werd en mijn gedachten een hele verkeerde kant op schoten.
Aurora stond in een andere kamer te passen toen ik naast Ravinia ging staan en fluisterde: ‘Is er iets wat je nodig hebt? Je weet dat ik geen geld heb, maar ik kan halen wat je hebben moet.’
‘Waarom zou jij voor mij betalen?’ Aurora kwam de deur door in haar eigen wollen jurk en kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Michaël?’
‘Het is niet een werkelijke betaling,’ begon Ravinia. ‘Mica weet dat hij ons niet-‘
‘Je denkt dat ik niet ga betalen!’ Aurora’s ogen schoten vuur en ik merkte dat ik mijn ogen niet meer van haar af kon houden. ‘Michaël! Hoe durf je?’ Ze griste een beurs tevoorschijn en smeet die met verrassend veel precisie recht in mijn gezicht. Ik kon nog net voorkomen dat hij me raakte en ving hem op. ‘Tel uit wat er nodig is, lompe rotzak! Wat denk je verdomme wel niet van me?’
De prinses draaide zich met een woest gebaar om en ik knipperde even met mijn ogen.
‘Ravinia, Gianna. Laat ons alleen alsjeblieft.’
Ze deden onmiddellijk wat ik van ze vroeg en ik liep langzaam naar Aurora toe. Ze had haar armen over elkaar geslagen en staarde woest uit het raam.
‘Wauw, prinses…’ zachtjes pakte ik haar bij haar schouders en draaide haar om.
‘Wauw!?’ snauwde ze witheet. ‘Jij domme, lompe idioot! Is dat het enige wat je kunt zeggen? Wauw! Hoe durf je!’
Ze was echt prachtig als ze kwaad was.
‘Het spijt me. Ik wilde je niet beledigen.’ Voordat ik er echt over na had kunnen denken legde ik mijn handen om haar gezicht en drukte een zachte kus op haar lippen. Dat zorgde ervoor dat ze stil viel en de vuisten die ze naar me had opgeheven zakten opzij.
‘Wat doe je?’ fluisterde ze zodra ik haar los liet. ‘Waarom? Ik wil dit niet…’
Als ik had geloofd dat ze dat werkelijk meende zou ik haar hebben losgelaten. De paniek en het verlangen streden om voorrang in haar ogen en ze trilde in mijn armen. In plaats van haar te laten gaan trok ik haar juist dichter tegen me aan.