2.7

Aurora

Het enige waar ik aan kan denken tijdens de wandeling is Michaëls hand in de mijne. Hij is zo groot, warm en veilig. Zo anders dan wat ik gewend ben. In mijn hele leven heb ik alleen de eerste zes jaar een veilig gevoel gehad. Daarna was dat verdwenen.
Mijn ogen blijven vastgehaakt aan onze handen. Mijn witte huid tegen zijn gebruinde. Het is een boeiend verschil tussen ons. Net zoals de anderen. Nieuwsgierig kijk ik naar hem op. Michaël kijkt voor zich uit, maar alsof hij het voelt kijkt hij om en glimlacht naar me. Een blos verschijnt op mijn wangen en ik kijk meteen weg. Eigenlijk zou ik zo ver van hem weg moeten rennen als ik kan. Hij maakt gevoelens in me wakker, die er niet horen te zijn. Niet horen te bestaan.
Op het moment dat ik besluit mijn hand los te trekken wrijft Michaël zacht met zijn duim over mijn knokkels. Het gehele idee verdwijnt meteen uit mijn hoofd en ik geniet van het bijzondere gevoel dat door mijn hand heentrekt en glimlach naar de straat.
“Vind je het erg als we eerst nog bij een vriendin langsgaan? Ze zegt altijd dat ik te lang wegblijf.”
Het bijzondere gevoel verdwijnt meteen door mijn voeten de straat in. Natuurlijk heeft hij een vriendin. Waarom zou hij geen vriendin hebben? Net zoals ik bijna verloofd ben. Het is gewoon logisch.
“Natuurlijk niet.” Het masker dat ik altijd draag is weer stevig op zijn plek. Net als het glimlachje. “Ze zal wel blij zijn dat je nu in de buurt bent.”
“Dat weet ze niet. Nu kan ik haar verassen.”
En een verassing zal het zeker zijn als ze ziet dat hij een ander meisje bij zich heeft. Om hem geen enkel idee te geven over mijn gedachten en gevoelens hou ik zijn hand nog steeds vast. Zij het met tegenzin. Hoe kan iemand die zo aardig lijkt zo gemeen zijn. Met mijn gevoelens weer waar ze horen te zijn, in een kistje diep weggeborgen, lopen we verder. Ik laat me meetrekken door Michaël door de stad heen. Het gevoel van mijn hand in de zijne is nog steeds geweldig, maar ik stop het diep weg. Voelen is niet voor mij weggelegd.