2.6

Michaël

Nadat ik uren had liggen woelen stapte ik vloekend uit het belachelijk zachte bed. Hoe sliepen mensen in die hitte? Ik gooide alle ramen in de kamer wagenwijd open en liet de koude nacht binnen.
Direct hoorde ik Nyx’ slaperige stem in mijn hoofd. Nu al wakker?
Nog steeds. Hoe is het met de prinses? Ik boog me ver uit het raam en keek naar rechts, maar helaas kon ik haar raam niet zien.
Ze was onrustig volgens Salazar, maar nu slaapt ze. En dat zou jij ook moeten doen. Nyx gaapte uitgebreid en duwde me haar geest weer uit.
Geërgerd griste ik uiteindelijk maar een deken van het bed en ging op de grond onder het raam liggen. Stukken beter, vanuit deze hoek kon ik de sterren zien. Mijn gedachten dwaalden af naar de prinses en ik vroeg me voor de zoveelste keer af wat er in haar om ging.
Het grootste deel van de tijd leek ze een koude kikker, tot je echter in haar ogen keek. Ik had al een paar keer een flits van haar temperament gezien en ik vond het ontzettend zonde dat ze het beteugelde. Als ze zich zou laten gaan was ze waarschijnlijk net een godin.
Met de beelden van Aurora nog steeds in mijn hoofd zakte ik uiteindelijk in een diepe slaap. Het was maar goed dat Nyx ook sliep en niet merkte dat mijn dromen over de prinses weinig te maken hadden met wat voor training dan ook.

De volgende ochtend liet ik mijn ontbijt brengen door een nieuw dienstmeisje, dat me ook nogal blozend heer rijder bleef noemen. Ook toen ik haar vroeg dat niet te doen.
De zon kroop langzaam verder omhoog terwijl ik naar het drakenverblijf liep en een poosje met Salazar en Nyx praatte. Ze waren het beiden met me eens dat er iets niet helemaal klopte in het paleis, maar hoewel Salazar toegaf te weten wat het was, weigerde hij er meer over los te laten. Ik schrobde Nyx met water en zand tot ze glom als een edelsteen en begon vervolgens ook maar aan Salazar. Het was goed voor hun schubben, maar ik zag het de prinses nog niet zo gauw doen.
De beide draken kostte me ruim twee en een half uur en mijn spieren brandde tegen de tijd dat ik klaar was.
Nyx vond dat ik gebruik moest maken van het bad dat bij mijn kamer hoorde in plaats van het drakenbad en ik gehoorzaamde mopperend.
Niet veel later stond ik bij de noordelijke poort te wachten.
Zoals afgesproken had Nyx voor afleiding gezorgd, waardoor de bewakers nu schreeuwend achter hun paarden aan renden en elke idioot zo naar buiten of naar binnen kon lopen. Speurend keek ik om me heen. De prinses had beloofd dat ze er zou zijn, zo onopvallend als ze maar kon, en ik hoopte dat ze zich aan haar woord zou houden.
Achter me hoorde ik zachte voetstappen dichterbij komen en ik verbeet een glimlach voordat ik me omdraaide.
‘Je ziet er goed uit.’ Daar was geen woord van gelogen en ik liet mijn blik expres nog een keer over haar heen glijden. De jurk die de prinses droeg was van grijze wol en hoewel hij heel normaal en onopvallend was, was hij om de een of andere reden veel uitdagender op haar huid dan haar andere kleren.
‘Ik heb de jurk van mijn kamermeisje geleend.’ Ze streek de stof glad en bloosde onder mijn blik. ‘Denkt u dat ik zo niet op zal vallen?’
‘Zolang je niemand aankijkt hierbinnen komt dat wel goed. Buiten zal niemand je herkennen.’ Ik pakte haar hand en vervloekte mezelf omdat die zo warm en klein en goed in de mijne voelde.
‘Weet u waar we zijn moeten? Ik ben nog nooit-‘
‘Geen zorgen, ik ken de weg.’ Ik kon het niet laten en drukte een kus op haar vingers voordat ik haar mee trok door de poort. Ik hoorde Nyx waarschuwend brommen in mijn geest, maar ik sloot haar weer buiten.
De prinses hield haar blik neergeslagen terwijl ik haar meevoerde. Ik glimlachte tegen een dienstertje dat blozend mompelde: ‘Dag heer rijder.’ toen ze ons voorbij liep en ik grijnsde besmuikt toen er twee wachters langs beenden die iets riepen over onvoorspelbare draken.
Ik trok mijn mantel wat verder om me heen om mijn zwaard te verbergen en loodste de prinses een zijstraat in.