2.1

Aurora

“Gaat het wel, prinses?” Alice trekt de snoeren in mijn jurk aan. Iets losser dan normaal om de pijn niet nog erger te maken.
“Het gaat niet slechter met me dan normaal.” Voor Alice heb ik altijd een gemeende glimlach op zak. In ieder geval als er niemand in de buurt is.
“Weet u dat zeker?”
“Natuurlijk.” Om haar bezorgdheid te temperen pak ik even haar hand vast en geef er een klein kneepje in. “Het went. Echt waar.” De snoeren zijn goed aangetrokken en ik loop even naar het raam dat uitkijkt op het drakenbassin. Salazar ligt ontspannen op het gras en tilt zijn hoofd op. Net alsof hij me recht aankan kijken. Op een onzichtbaar teken gaat Michaël ook zitten en steekt een hand naar me op.
Meteen doe ik een stap terug. Bij het raam vandaan. Het is toch niet zo positief om het bassin en de stal vanaf hier te zien.
“Prinses?”
“Er is niks Alice.” Vlug schiet ik mijn muiltjes aan. “Zou je aan Eve willen vragen of het mogelijk is dat moeder en ik vanmiddag samen thee drinken?”
Ik wacht niet op het antwoord en loop mijn kamers uit, de gang op. Alice zal regelen dat Eve het aan mijn moeder vraagt. Ze regelt alles altijd. Mijn gevoel trekt me naar de drakenstal toe. Michaël is niet zo strikt als de mensen waarmee ik ben opgevoed en om eerlijk te zijn is dat bevrijdend. Mijn rug schrijnt als ik een verkeerde beweging maak bij het opendoen van een deur. Heel even sta ik stil om diep in te ademen en loop dan verder. Het is niet dat ik de pijn niet gewend bent. Het is vreemder als ik helemaal geen pijn heb dan wel.
In de buurt van het bad begin ik te glimlachen. Salazar heeft me gezien en opent meteen allebei zijn ogen. Al mijn bewegingen volgend. Dat zou me geen veilig gevoel moeten geven, maar dat doet het wel. Het zou kunnen dat het standaard is inbegrepen bij de band, maar dat maakt me niks uit. Het is fijn om me een keer veilig te voelen.