2.0

Michaël

Het natuurstenen bad was enorm en Nyx bedacht zich geen seconde. Ze plonsde het water in en lachte rommelend. Brommend van genoegen volgde Salazar haar voorbeeld en ik keek even om me heen.
Er was niemand te bekennen. Wat zou het eigenlijk ook?
Ik trok mijn kleren uit en dook voorover in het koude water tussen de draken. Ieder normaal mens zou zich wel drie keer hebben bedacht, maar ik wist dat er niets was om bang voor te zijn. Behalve dan misschien dat ze me konden vertrappen als ze niet oplette.
Het voelde zalig om het stof en de vuiligheid van dagen op straat weer eens van me af te spoelen.
De prinses is gewend aan een hoop luxe. Nyx nam een duik en er kwam een wolk stoom omhoog toen ze onder water uitademde. Als ze mee gaat naar de bergen moet je misschien overwegen wat meer spullen mee te nemen.
Ik weet niet eens of ze wel mee wil. Wat denk jij, Salazar? Het zou goed voor haar zijn en jij hoeft dan niet binnen de muren te blijven.
Ze zal het zelf moeten beslissen. Aurora is bang, Michaël. Zolang ze mij niet vertrouwt zal ze me niet kunnen horen en kan ik haar niet helpen, maar ze heeft hulp nodig.
Bedachtzaam draaide ik me op mijn rug en dobberde onder Salazars vleugel door.
Precies op dat moment hief hij zijn reusachtige kop en gromde laag. Ik zag zijn ogen vurig worden en hield me doodstil. Nyx bromde bezorgd en Salazar draaide zijn hoofd grommend in de richting van het paleis.
‘Wat is er mis?’ zonder het te beseffen sprak ik weer hardop, wetend dat hij me nu toch niet in zijn hoofd zou laten.
Bloed… Nyx hief haar hoofd en snoof.
De haren in mijn nek gingen overeind staan en ik zwom langzaam naar de kant.
Niet doen. Salazar schudde zijn kop toen ik mijn kleren weer begon aan te trekken en naar mijn zwaard reikte. Je kunt beter hier blijven. Geloof me.
Nog steeds niet helemaal gerust ging ik op mijn rug in het gras liggen, zodat mijn kleren aan de zon konden drogen. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Salazar die nog steeds gespannen naar het paleis staarde en ik wisselde een blik met Nyx uit.
‘Je bent niet de enige die haar kan helpen. Ik kan dichter bij haar blijven wanneer ze binnen is dan jij.’
Salazar liep het water uit en schudde zijn brede vleugels, als een te grote hond. Hij rolde zich op het gras in de zon op en sloeg zijn staart om zijn lichaam.
Vroeger zou ik mijn woorden nog een keer ongeduldig herhaald hebben, maar ik wist inmiddels dat je een draak daar alleen maar mee ergerde. Hij had me gehoord en hij zou antwoord geven zodra hij het antwoord had.
Ze weet niet dat ik haar hoor. Begon Salazar langzaam, zonder zijn ogen te openen. Ze denkt dat omdat zij mij niet hoort, het andersom ook zo is. Ze is ervan overtuigd dat ze geen hulp nodig heeft en zal het niet willen accepteren. Win haar vertrouwen en doe het snel.
Traag opende hij één oog en ik zag dat het nog steeds rood opgloeide. Ik besefte me dat hij er uiterlijk ontspannen uit zag, maar dat hij zijn woede maar met moeite in bedwang kon houden.
Geen zorgen, ik zal voorzichtig zijn. Beloofde ik met een argwanende blik in de richting van het paleis. De oude littekens op mijn rug onder de vele tatoeages prikten waarschuwen.