• 1.3 •

Het duurde nog drie weken en twee dagen voordat Vivienna het ei baarde. Het was erg hectisch, want een meermin moest bij het baren van een kind op het land zijn; het was de enige manier om benen te krijgen. Hyvro zette zijn kinderen in een grot onder water, niet al te diep, en vroeg ze om daar te blijven tot hun ouders hen weer kwamen ophalen. Kelly kon zich dit herinneren van de vorige keer en zei gebiedend tegen haar zusjes dat ze goed naar papa moesten luisteren. Zelfs Emily leek te beseffen dat ze nu echt niet weg mocht gaan en deed geen pogingen om uit de armen van Kelly, die haar al had vastgegrepen zodat ze niet kon verdwijnen, te ontsnappen.
De bevalling ging nog sneller dan verwacht. Hyvro hield het glanzende, parelachtige ei in zijn armen en keek ernaar. Een brok was in zijn keel ontstaan en hij probeerde hem weg te kuchen, maar het lukte niet. Hij zou weer vader worden, maar dat ging gepaard met een verschrikkelijke angst. De angst om opnieuw een kind te verliezen.
Hij gaf een kus op Vivienna’s voorhoofd en dook toen het water weer in. Vivienna zou nog even rusten voordat ze terug moest naar hun kinderen, maar Hyvro wilde ze niet langer alleen laten en Vivienna begreep dat. Ze waren nu erg dicht bij het wateroppervlak en hij wilde niet dat een mens hen zou zien. Mensen waren hebzuchtig en als het een zeemeermin zou zien - zelfs zo’n kleintje als Emily - dan zou het niet schromen om haar mee te nemen en haar het vreselijke leven te laten leiden wat één van hun kinderen door hun toedoen nu moest leiden.
Toen ze Hyvro weer zag, wurmde Emily zich los uit de greep van haar oudste zus en zwom ze naar haar vader toe. Ze slaakte een verrukt kreetje toen en wees enthousiast naar het ei. ‘Ei, ei!’ Ze wilde het aanraken, maar Hyvro draaide het voor haar neus weg.
‘Pas op,’ zei hij. ‘Het is heel erg breekbaar.’
Emily begreep niet wat “breekbaar” moest zijn en keek haar vader bevreemd aan, maar hij had dezelfde blik in zijn ogen die hij had als hij het woord “mens” gebruikte, dus kromp ze een beetje in elkaar en trok ze zich terug.
Alleen Kelly leek nog naar haar vader toe te durven gaan. ‘Papa, is dat dezelfde als vorig jaar?’ vroeg ze, terwijl ze haar hoofd over het ei liet hangen en het aandachtig bekeek. Ze had het ei toen ook heel aandachtig bekeken en begreep nog steeds niet goed hoe het zo plotseling uit hun leven was verdwenen. Haar ouders waren er altijd extreem voorzichtig mee geweest en hadden gezegd dat er een kindje in zat. Ze hadden nooit verteld waar dat kindje was gebleven, maar Kelly wist wel dat ze daarom zo verdrietig waren. Ze hadden er echter nooit een woord over gerept.
Hyvro schudde zijn hoofd. ‘Nee. Ik wil niet dat je daar weer over begint, Kelly. Zeker niet tegen je moeder.’ Hij wilde niet dat Vivienna er ook nog aan herinnerd moest worden. Zijn vrouw had het zwaar genoeg om het te verwerken. ‘Ik wil dat niemand iets zegt over het ei van vorig jaar.’ Hij keek de kring rond en hoopte dat zijn dochters de ernst hiervan begrepen. De meesten van hen knikten, maar Emily keek alleen maar verbaasd naar haar vader. Ze begreep hem niet en ze zou hem ook nooit begrijpen.