[003]

Na een tijdje hield een van de twee zijn pony een beetje in. Hij kwam niet snel daarna naast mij terecht. Ik keek met een opgetrokken wenkbrauw naar hem waardoor zijn grijns enkel verbreedde.
'Ik ben Kili' zei hij en boog zijn hoofd een beetje als begroeting. Hij bleef een tijdje afwachtend naar me staren, hopend op een antwoord. Ik glimlachte eens lief waarna ik me wat naar hem toeboog en hij opgetogen naar me keek.
'Ik ben niet geïnteresseerd' waarna mijn koude masker weer over mijn gelaat trok en ik me weer rechter zette. Mijn antwoord had niet het effect dat ik gewenst had. Hij begon bulderend te lachen, zo hard dat zijn pony ervan schrok. Ik keek fronsend naar de Dwerg die bijna van zijn pony afviel van het lachen.
'Ik wist niet dat elven humor hadden'.
'Ik ook niet' mompelde ik terwijl ik met mijn ogen rolde. Ik keek weer voor me uit naar de pony's voor me. Ik zag de kleine hobbit vaak nieuwsgierig naar me omkijken. Ik glimlachte eens een oprechte glimlach naar hem terwijl hij zich weer omdraaide. Hij glimlachte blij terug maar schrok toen zijn pony zijn hoofd omhoog schudde. Ik grinnikte even.
'Ik wist niet dat je ook vriendelijk kon zijn' zei Kili spottend.
'Jawel, maar alleen aan diegene die het verdienen' zei ik met een schuine glimlach. Ach, ik kon erger gezelschap hebben, Thorin bijvoorbeeld.
'Je glimlacht! Dus ik verdien het ook!' zei hij triomfantelijk en alweer rolde ik met mijn ogen.
'Misschien' zei ik geheimzinnig maar het haalde niks uit.
'Wacht! Stop! 'We moeten terugkeren!' hoorde ik de kleine hobbit roepen. 'Ik ben mijn zakdoek vergeten' zei hij toen wat beschaamd omdat iedereen hem zuchtend aankeek. Een dwerg met een grappige hoed scheurde iets af en gooide het naar de hobbit die het met een vreemde blik opving.
'Gebruik dat!'
De hobbit mompelde nog iets voor we weer verder reden. Kili bleef een hele tijd stil voor hij zijn volgende vraag stelde.
'Ik hoorde je praten tegen Thorin, waarom wilde Gandalf dat je meeging?'. Ik fronste mijn wenkbrauwen, wat een nieuwsgierige koppigaard. Die ouwe gek bleef maar zeggen dat het goed voor me zou zijn. Dat ik mijn vleugels moest spreiden. Grappig dat ik dat al meer dan 500 jaar niet meer gedaan heb. Ik verbiedt mezelf dat te doen. Voor mijn ouders, zodat ik veilig zou zijn. Van zodra het uitkomt dat ik leef, start er een klopjacht die niet zou stoppen tot ik sterf. En jammer genoeg zou dat een hele tijd duren.
'Hij gelooft dat het goed voor me zal zijn' zei ik eerlijk. Hij knikte wat en bleef weer even stil. Ik zag dat hij zijn wenkbrauwen fronste en even zijn lippen tuitte, alsof hij de zin heel de tijd door zijn gedachten liet zweven.
'Hoe bedoel je?' vroeg hij toen verward, waardoor ik even grinnikte.
'Hij gelooft dat met jullie en deze hele tocht, ik mezelf zou vinden'