1.2

Michaël

Het was geen lange vlucht, hoewel ik elke vlucht op Nyx te kort vond eigenlijk. Er was niets heerlijkers dan op de warme rug van een draak hoog door de wolken vliegen. Zoals altijd probeerde ze mijn gedachten af te leiden en me op te vrolijken door gekke dingen uit te halen.
Toen ze midden in de lucht omrolde moest ik me razendsnel aan een van de stekels voor me vastgrijpen om te voorkomen dat ik te pletter zou vallen en ik schoot in de lach.
Je maakt je teveel zorgen.
Ik snap nog steeds niet waarom ik het moet doen.
We doen het samen, kleintje. Maak je niet druk, zo erg kan het niet zijn.
We zeiden geen van beiden meer iets terwijl Nyx langzaam naar beneden zweefde. De oude stad lag aan de rand van de vallei, meestal was het er uitgestorven, maar nu hoorde ik het gebrul van draken en het opgewonden geroezemoes van stemmen al van veraf. Er waren veel mensen op de ceremonie af gekomen.
Er klonken een paar kreten toen wij over vlogen, maar niemand lette echt op de smerige straatrat op de rug van de blauwe draak. Het enige wat ze hooguit opviel was dat Nyx uit de richting van de stad kwam en niet vanuit de bergen zelf.
In de stad zelf wemelde het al van de mensen, die net door de poorten naar buiten kwamen. Maar Nyx negeerde de mensen en landde buiten de muren. Op de lichtte helling stonden tien draken, maar ik wist dat er meer moesten zijn. Ik kon ze horen en voelen.
‘Waar is hij?’ vroeg ik Nyx terwijl ik bleef zitten terwijl ze begon te lopen.
Zitten op een lopende draak was nog veel ingewikkelder dan zitten terwijl ze vlogen, omdat ze zich voortbewogen als een overmaatse hagedis. Toch was ik er al snel aan gewend geraakt en keek ik ontspannen om me heen terwijl Nyx vastbesloten langs twee lichtte mannetjes liep die uitdagend naar haar brulden.
Daar. Ze wees met haar neus en ik volgde nieuwsgierig haar blik.
Valerion was een enorme groene draak. Bijna twee keer zo groot als Nyx, de meest arrogante draak die ik ooit had ontmoet, geen gevoel voor humor, maar bovendien haar vader. Draken hadden geen echte banden met hun familieleden, maar wel een groot respect voor elkaar.
Als Valerion ons toestemming zou geven kwamen we de arena in om de kiesceremonie te zien, anders hadden we pecht. Hij blies een enorme wolk gloeiend hete stoom uit en draaide zijn glanzende ogen langzaam onze kant op.
Een laag, rommelend geluid was het enige waarmee hij aangaf dat hij ons gezien had.
Vreemd genoeg voelde ik me altijd heel wat meer op mijn gemak bij draken dan bij mensen en bij hen had ik er ook geen problemen mee om nederig te zijn. Nog steeds op Nyx’ rug boog ik naar Valerion en dit keer keek hij me recht aan.
‘Nekhbet en haar rijder hebben me gestuurd en gezegd dat ik vandaag bij de ceremonie moet zijn.’
Wordt er gekozen? Valerions stem dreunde door me heen en liet mijn ingewanden trillen.
‘Nekhbet en Arida leggen maar weinig uit.’ Verontschuldigend haalde ik mijn schouders op. ‘Ze hebben me niet verteld waarom, alleen dat ik er moest zijn en mijn hulp moest aanbieden als het zover was.’
In dat geval kunnen jullie naar binnen.
Dat had ik kunnen raden. Er was geen draak die het advies van Nekhbet of haar rijder Arida in de wind sloeg. Er waren maar weinig mensen die wisten van de stokoude, witte draak of de oude vrouw, iets wat ze graag zo wilden houden. Maar de draken luisterden altijd naar het tweetal.
Blijf uit het zicht en bij Nyx. De mensen hebben hun eigen gastenlijst en ik wordt geacht alleen draken binnen te laten.
Bedankt. Ik zal hem bij me houden. Nyx’ stem was net zo diep en zwaar, maar toch overduidelijk jonger en vrouwelijker in mijn hoofd.
Nadat ik opnieuw een lichte buiging naar Valerion had gemaakt klemde ik mijn benen stevig vast toen Nyx opsteeg en terug zweefde naar de arena. Ik vroeg me af of er echt een nieuwe rijder gekozen zou worden en als het zo was hoopte ik maar dat hij een beetje aardig zou zijn als ik hem alles moest leren.