2 - Rosalie van der Velde

De laatste dagen vlogen als het ware snel voorbij. Ik kon Rio De Janeiro bijna op het uiterste puntje van mijn tong proeven, zo dichtbij waren we. Ik heb maar één wens en dat is om van het leven te genieten. Het verlossende geluid kwam uit de speakers, dat het vliegtuig geland was en dat we onze koffers konden pakken. "Dit is dan eindelijk de stad waar je van droomde," zei mijn moeder en ze stond op. Vele passagiers verdwenen in de menigte zonder dat we er enige baat bij hadden. Opnieuw leek ik niet door te hebben dat ik in een dagdroom verzuild was geraakt, want er verscheen weer een hand voor mijn ogen.
De vrijheid waar ik al mijn hele leven naar smachtte, is millimeters bij me vandaan te denken. Er was geen onderscheid tussen het leven hier, en het leven in Nederland. Wanneer ik aan Nederlandse gewoontes denk, kan ik mijn lach niet meer inhouden.
"Weet je dat er eigenlijk heel veel verschil zit tussen Nederland en Brazilië? Wat wij in Nederland voor gewoontes hebben, bijvoorbeeld tijdens het eten."
Mijn moeder begon te lachen. Ikzelf kon niet wachten om deze stad te verkennen. Om een nieuw avontuur aan te gaan. Een nieuw begin, een nieuwe start.

Het is net alsof je de wereld aanschouwt vanuit een luchtballon. Hoog boven de huizen en net onder de wolken. Iets uit een droom. Een droom die lijkt uit te komen binnen een paar minuten. Hoe grappig het ook klinkt, ik vind het raar om hier nu te zijn. Het heeft me ooit een gewoon een leuke ervaring geleken.
Binnen een paar seconden verandert mijn blik op oneindig. Ik keek naar één van de mooiste hotels van heel Rio. "Wauw.." zeiden mijn moeder en ik tegelijk.
Opgewonden keek ik om me heen. Werkelijk alles was prachtig. Waar ik ook heen keek, of waar ik mijn ogen op liet branden. Mijn ogen wennen wat aan de omgeving en ik kan alleen maar kleuren zien. Geen saai zwart of wit. "Kom, laten we naar binnen gaan," fluisterde mijn moeder. Voor het eerst in maanden had ik weer ergens zin in. Gezamenlijk liepen we het chique hotel in dat verrassend veel leek op het hotel dat ik ergens eerder gezien had. Hoewel ik hier nooit geweest was, herkende ik het als een verre herinnering. Of het ook een verre herinnering was, betwijfelde ik. Er kwam voor het eerst een vraag in me op toen ik besefte dat het zomer was. Niet zomaar een gewone zomer, een hele bijzondere en ongewone zomer. De hele wereld zal aan de voeten liggen van deze stad voor een paar weken. Het was jammer dat ik me hiervan pas bewust ben geworden nu het eenmaal zover was. Ik had namelijk niets willen missen van dit terugkomende event, dat zich elke twee jaar voordeed. En vandaag was de dag dat de training ging beginnen.
Ik voelde me niet opgedrongen om al het nieuws te volgen of om alle trainingen bij te wonen. Verre van dat, zelfs. Ik kon me niet herinneren dat ik me ooit heb iets aangetrokken van het supporters gevoel. Om de dagelijkse inhoud van het nieuws te volgen had ook weinig zin gehad. Maar ik kreeg het gevoel dat het dit jaar anders zal worden. Besluiteloos dat ik was, liep ik een andere kant op dan dat ik eigenlijk wilde. Ik zou tegen mezelf willen zeggen dat ik niet zo naïef en eigenwijs moest zijn, maar om dat nu tegen te gaan houden was onmogelijk geweest. Terwijl ik een uitgang wist te zoeken, snakte mijn keel naar vocht.
Toen ik mijn moeder ook nergens meer kon vinden, was de enige oplossing om de dingen zelf uit te gaan zoeken. De tijd begon langzamerhand rijp te worden, na een tijdje wist ik me geen raad meer. Voor het eerst in een paar minuten tijd leek er een vraag naar boven te komen, toen ik zachtjes gepraat hoorde aan de andere kant van de gang. Het was overduidelijk een stem van een man. Opnieuw kreeg ik de ruimte om de stem aan te kunnen horen en er een beeld bij te geven. Wie zou deze persoon zijn? En waarom deed ik dit? Ik was geen persoon die mensen afluisterden, ik wilde ze helpen, een steuntje in de rug geven. Ik wist me in de exacte richting te draaien als waar het geluid vandaan kwam. Daar stond iemand waarvan ik heel goed kon zien wie het was.
Zijn gelaatstrekken waren bijna niet veranderd door de jaren heen. Hij was nog precies dezelfde jongen als voorheen.
Robin van Persie.

----

Woew, Robin komt steeds meer in zicht! Hebben jullie gisteren ook weer voetbal gekeken? Ik vond het jammer dat Robin zelf niet mee speelde, maar zondag kunnen we weer volop genieten van zijn voetbalkunsten en hopelijk prachtige goals.