~Eleven~

Harry Edward Styles

Ik word de volgende ochtend wakker met een stevige hoofdpijn. Het was iets te gezellig geworden gister avond, maar we hadden dan ook wat te vieren.
Ik pak mijn telefoon en met geknepen ogen kijk ik op het beeldscherm. Ik zie dat het gister al getwittert is en dat het al op facebook is gezet. Ook zie ik dat Sephora me gebeld heeft. Balen dat ik geen tijd heb gehad om het zelf te vertellen.
Ik stap mijn bed uit en wrijf in mijn ogen. Dan besluit ik om haar terug te bellen en zet het koffieapparaat aan terwijl de telefoon over gaat.
Het duurt een paar seconden en ze neemt dan op.
''Heey'' zegt ze zachter en minder enthousiast dan anders.
''Heey, hoe gaat het''? vraag ik haar.
''Kan beter'' zegt ze twijfelend en ik zucht onhoorbaar.
''Blijkbaar heb je het al gezien''.
''Ja, ik had het liever van jou gehoord'' zegt ze zacht.
''Dat begrijp ik schat. Ik had het ook liever face to face tegen je gezegd. Heb je zin om vandaag een dag met me op te trekken''? vraag ik met een beetje wanhoop. Ik hoor dat ze verdrietig is en dat doet me zeer.
''Ja is goed. 1 uur op Londen Centraal''? stelt ze voor en ik kijk op de klok die in de keuken hangt.
''Afgesproken'' ik neem afscheid van haar en hang dan op.
Ik ga aan de keukentafel zitten met mijn kop koffie en trek het gordijntje iets omhoog zodat ik naar de straat kan kijken. Het is nog erg rustig voor een zaterdag ochtend maar ik geniet er wel van.
Het is allemaal zo snel gegaan, ik merk dat Sephora er ook last van heeft. Ik denk dat ze jaloers is, wat me ook weer een gecharmeerd gevoel geeft. Dan weet ik dat ze nog steeds veel om me geeft.
Ik zucht en neem een slok van mijn koffie. Ik denk dat ik haar vanmiddag lekker ga verwennen.

Het is 1 uur als ik het pleintje op Londen Centraal oploop. Sephora zit met haar rug naar me toe en als ik achter haar sta doe ik mijn handen voor haar ogen.
''Harry, niet zo kinderachtig'' ze duwt ze weg en er komt geen glimlach vanaf. Ik ga naast haar zitten op het houten bankje en ik leg mijn hand op haar knie.
''Wat is je zo dwars? Ik weet dat je het misschien liever van mij had gehoord en dat Amerika niet op fietsafstand ligt, maar het is niet voor eeuwig. Bovendien hebben we Skype'' stel ik haar gerust maar ze is er niet rustiger van geworden.
''Dat bedoel ik niet'' ze begint blosjes te krijgen, wat ik juist schattig vind. ''Ik vind het niet fijn dat er duizenden meisjes je naam schreeuwen, dat je met knappe meisjes op de foto gaat,-'' ze stopt haar zin en wijkt haar hoofd van mijn kant. Ik sta er een beetje van te kijken en blijkbaar schrikt ze zelf van haar eigen jaloezie.
''Maar jij bent mijn paradepaardje, dat weet je toch''? ik klem mijn vingers om haar gezicht en dwing haar me aan te kijken. ''Er bestaan geen andere mooie meisjes. Een engel zou jaloers op je zijn'' stel ik haar gerust en ik zie haar ogen opklaren.
''Ik vind het gewoon niks dat je zover weg bent'' vervolgd ze haar zin en ik glimlach.
''Gelukkig is het niet voor eeuwig, hoever ik ook ben, ik ben altijd dicht bij je'' ik druk een kus op haar lippen en als ik haar aankijk, kan ze gelukkig weer glimlachen.