• 6 • Jysse •

Jysse keek het meisje ongelovig aan.
‘Nou, wat denk je dat ik hier doe?’ snoof hij. ‘Jagen natuurlijk.’ Hij rolde met zijn ogen. Het feit dat ze genoot van zijn bijna gespietste onderbeen, maakte hem kwaad.
‘Waarom jaag je niet in je eigen deel?’ vroeg ze. 'Of heb je met dat gestamp van je alle dieren daar al weggejaagd?'
Jysse negeerde haar vraag. ‘Maak me los,’ gromde hij. Zijn onderbeen deed verschrikkelijk veel pijn en hij vroeg zich af hoe hij in vredesnaam terug ging komen bij zijn kamp.
Het meisje pakte zijn boog op en bekeek die aandachtig. Toen gooide ze hem tot zijn verbazing weg. 'Ouwe troep. Heeft geen nut als ik die mee ga nemen naar mijn kamp, want zelfs de beste schutters gaan er nog geen hond mee raken.' Ze zakte door haar knieën en maakte de klem met één handeling los. 'Succes met het terugkeren naar je kamp.'
Jysse griste zijn boog van de grond en trok zich op aan een boom. ‘Pas op je woorden, prinses,’ gromde hij, voordat hij weg hinkelde, zonder haar nog een blik waardig te gunnen. Wat dacht die achterlijke muts nou wel niet? Hij snoof woest. Na een paar meter klapte hij weer op de grond en sloeg hij een pijnlijke kreet. Dit ging niet werken. Hij trok voorzichtig zijn broekspijp omhoog en staarde verongelijkt naar de wonden in zijn been. Bloed stroomde in straaltjes uit de wonden. Hij trok gauw zijn jas uit en rukte een reep stof van zijn shirt af. Dit bond hij strak om zijn been, maar veel nut had het niet.

Jysse keek verschrikt op toen iets hem aanraakte. Hij schoot met een ruk rechtop en keek geschrokken in het gezicht van Sarra.
‘Idioot!’ riep ze met overslaande stem. Haar vlakke hand raakte hard zijn wang. ‘Ik dacht dat je dood was.’
Jysse wreef met een pijnlijk gezicht langs zijn wang. ‘Nou, het scheelt niet veel,’ gromde hij kwaad, terwijl hij naar zijn been wees. ‘Ik ben in een val gestapt van een wicht uit drie.’
Het viel hem nu pas op dat er een traan langs haar wang druppelde, waardoor hij haar naar zich toe trok en ze op zijn schoot belandde.
‘Sorry,’ fluisterde hij, waarna hij zijn ogen neersloeg. ‘Ik wilde je niet laten schrikken.’ Hij sloeg zijn armen om haar middel en boog in een opwelling naar voren. Ze leek niet verrast door dit feit, waardoor hij haar lippen kuste. Hij voelde tintelingen over zijn huid schieten en gleed met zijn hand langs haar gezicht. Ze kuste hem zachtjes terug en liet hem uiteindelijk los.
‘Het geeft niet,’ mompelde ze verward. ‘Ik maakte me gewoon zorgen.’ Ze kroop van zijn schoot af en hielp hem overeind. Hij sloeg zijn arm over haar schouders, zodat hij op haar kon leunen.
‘Gelukkig zijn we niet heel ver van het kamp af,’ zei ze zacht.
Jysse glimlachte voorzichtig. Hij voelde haar lippen nog steeds op de zijne branden en een onbekend gevoel raasde als een wervelstorm door zijn lichaam.
‘Wat is er?’ haalde ze hem uit zijn gedachten. ‘Heb ik iets verkeerd gedaan?’
Hij grinnikte en stond abrupte stil. ‘Juist niet, Sarra,’ mompelde hij, waarna hij haar omhelsde. Zijn verkleumde lichaam warmde weer een beetje op door het hare. ‘Ik ben je dankbaar dat je me bent komen zoeken.’
Ze glimlachte tegen zijn huid aan. ‘Dat zou jij ook voor mij doen,’ zei ze zacht.
‘Klopt.’
Hij liet haar los, waarna ze samen doorliepen naar het kamp. Toen ze daar aankwamen, snelde Lelano op hem af.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ vroeg hij, waarna hij naar zijn been blikte. ‘Laat ook maar.’ Hij nam Jysse van Sarra over en begeleidde hem naar zijn ligplaats.
Daar liet hij zich op de grond zakken en trok met een pijnlijk gezicht zijn broekspijp omhoog. Lelano haalde het doordrenkte stuk stof van zijn been en riep naar Ane dat ze met een verbandtrommel moest komen.
Jysse kneep zijn ogen samen toen Lelano de ontsmettende vloeistof in zijn wonden druppelde. Het stak venijnig, waardoor hij gromde van de pijn. Lelano wikkelde er een verband om en blikte even naar Ane. Meer had hij niet door, want het werd langzaam zwart voor zijn ogen.