Z&S 17

“Vraag maar”, zei koningin Justina kalm. “Ik geloof dat we je wel wat verschuldigd zijn.”
“Nou, ten eerste, gewoon, dat jullie goed voor me zorgen, voor mij en prinses Lilou, en dat we af en toe ook buiten mogen enzo, niet de hele tijd opgesloten.” Ze tastte naar haar halsketting. Tansy glimlachte.
“Natuurlijk”, beloofde ze. “Je mist het vliegen nu al, toch?” Sybelle knikte.
“Het is gewoon, je weet wel, een deel van mijn leven.”
“Vliegen kan nog Sybelle, alleen beperkt”, zei Tansy. “Zodra ik tijd heb, neem ik jullie wel weer mee naar buiten.”
“Oké.” Sybelle was duidelijk opgelucht.
“Was er nog iets?”, vroeg de koning.
“Die boeien”, zei Sybelle zacht. “Lang niet iedereen is echt schuldig aan de oorlog en…”
“Daar zullen we inderdaad iets op moeten vinden”, ging Justina akkoord.
“Misschien…”, zei Tansy aarzelend. “Nou, het duurt waarschijnlijk wel een tijdje voor ze er overheen zijn, sommigen liggen daar al maanden, soms zelfs jaren. Maar er zijn er genoeg van wie we nog informatie kunnen krijgen. Je kan hen losmaken, laten bekomen en dan weer ondervragen. Ik denk dat de handboeien een goede manier zijn om te dreigen. Als ze niets verkeerd doen, doen wat we zeggen, hebben we die niet nodig, maar voor wie tegenwerkt…”
“Dat kunnen we doen”, stemde koning August in. “Sybelle, ken jij de belangrijkste mensen uit het leger?” Sybelle knikte aarzelend.
“Ik denk wel dat ik ze eruit kan halen”, fluisterde ze. “Maar…”
“Het is oorlog”, zei Tansy. “Daar kunnen we niet onderuit, Sybelle.”
“Met jou en prinses Lilou kunnen we met wat geluk aan genoeg informatie komen om te winnen”, zei koning August.
“En wat dan?”, vroeg Sybelle geschrokken. “Al die mensen in Viholi, ik…”
“De onschuldigen zullen worden gespaard.”
“We zijn niet harteloos, Sybelle”, zei Tansy. “En als de oorlog voorbij is, ben jij vrij.”
“En dan mag iedereen weten dat jullie zielsgenoten zijn”, zei koningin Justina.
“En mijn familie?”
“Dat heb ik je al beloofd, Sybelle, als we hen kunnen helpen, doen we dat”, zei Tansy.