Z&S 16

“Je had nog wat te vertellen?”, vroeg koning August. Tansy knikte.
“Hoe is het met je?”, vroeg Tansy’s moeder. “Je zei dat die Viholi je moest verzorgen?”
“Het is een lang verhaal”, zei Tansy. “Ik kon daarstraks niet helemaal de waarheid vertellen. Misschien heb ik zelfs al te veel gezegd.” Tansy’s ouders keken elkaar verbaasd aan en gingen zitten. Tansy wenkte Sybelle om erbij te komen zitten.
“Ik dacht dat het privé was?”, merkte haar vader op.
“Privé, inderdaad. Jullie, Sybelle en ik.”
“Tansy, ze is een Viholi, ze is niet te vertrouwen.”
“Vader, ik begrijp uw angst, maar ik vertrouw Sybelle blind. We hebben niet alleen samen gevochten, ze heeft mijn leven gered. Ik had eerst ook mijn twijfels, maar mijn gevoel zei me van in het begin dat ik haar moest vertrouwen, al kon mijn verstand er niet meteen bij.” Tansy glimlachte naar Sybelle voor ze haar ouders het hele verhaal vertelde, met af en toe aanvullingen door Sybelle.
“Moeder, vader, Sybelle en ik, wij zijn zielsgenoten.” Tansy’s ouders keken elkaar geschrokken aan.
“Dat is… vreselijk”, mompelde koning August.
“August, wat zeg je nu, dat is geweldig”, protesteerde koningin Justina.
“Nee, mama,” zuchtte Tansy, “het is inderdaad vreselijk. Ik heb het altijd gewild, maar niet op deze manier.”
“De wet…”, mompelde koning August. “Tansy, besef je dat wel? De wet stelt dat zielsgenoten op dezelfde manier behandeld moeten worden! Dus of jij bent een verrader en we moeten je opsluiten, of we moeten Sybelle als Viholi de titel van prinses geven!”
“Vader, er is een reden waarom ik u dit privé vertel”, zei Tansy zacht. “Het is nog niet officieel vastgesteld. We zwijgen er gewoon over.”
“Sybelle?” De koning wendde zich tot haar. “Als dit bekend wordt, betekent dat de zwaarste klap die Siipi kan krijgen.”
“Ik heb Tansy beloofd te zwijgen”, zei Sybelle zacht. “Maar, nou ja, ik zou jullie wel een paar dingen willen vragen.”