Z&S 13

“Marteling?”, vroeg koning August. “Wat bedoel je?” Tansy haalde opgelucht adem, nu was ze zeker dat haar vader hier niet van geweten had.
“Sybelle, vertel jij het maar.”
“Uwe majesteit”, begon Sybelle. “Zoals uw dochter al zei, heb ik me overgegeven. Ze vertelde me dat de boeien zouden maken dat ik bewusteloos viel. Maar toen ik ze omhad, bleek dat niet waar te zijn. Ik was volledig verlamd, ik kon niet meer bewegen, niet meer praten. Ik ben me nog een paar tellen bewust geweest van alles om me heen, tot de pijn begon. Het voelde, het voelde, …” Sybelles stem stokte even. “Het voelde alsof ik gesneden en gestoken werd met messen. Alsof ik in brand stond. Alsof ik letterlijk uit elkaar gescheurd werd. En ik kon niets doen, niet tegenspartelen, niet bewegen, niet eens roepen.” Ze schudde haar hoofd. “Het was een ware marteling.”
“En wist je al die tijd nog wat er om je heen gebeurde?”, vroeg de koning.
“Flarden, de pijn was te overheersend.”
“Vader, dit verklaart ook meteen waarom elfen uit Viholi ongevoelig lijken voor andere martelingen als ze geen vragen willen beantwoorden”, zei Tansy kalm.
“Ja”, mompelde koning August. “Ik geloof dat ik de makers van die boeien eens om uitleg ga vragen.” Hij keek op. “Maar in dat alles zouden we bijna vergeten dat we er twee heel waardevolle gevangenen bij hebben.” Hij wenkte een aantal wachters dichterbij.
“Vader,” zei prinses Tansy snel, “gezien wat er gebeurd is, wil ik uw toestemming vragen om deze twee persoonlijk gevangen te houden, op de oude manier. Ik weet zeker dat ze niet zullen proberen te ontsnappen en dat ze ons de informatie zullen geven waar we om vragen.” Koning August keek bedenkelijk.
“Dat is een wel heel ongebruikelijk verzoek, prinses.”