Z&S 10

De reis naar Siipi duurde een week, elke nacht bleven ze in één van de tussenstops die door de jaren heen gebouwd waren. Tansy en Sybelle slaagden erin het vertrouwen van het prinsesje te winnen, die na een paar dagen vertelde wat er gebeurd was. Haar vader vond dat ze oud genoeg was om te leren vechten, maar Lilou wilde dat niet. Koning Constant had toen gezegd dat als ze door Siipi gevangen werd genomen, haar vleugels gebroken zouden worden. En dat hij het net zo goed zelf kon doen als ze niet leerde vechten.
Toen Sybelle dat hoorde, draaide ze zich om en vloog een eind weg. Tansy keek haar verbaasd na, maar luisterde eerst naar het verhaal van het prinsesje. Lilou was weggelopen van huis en later opgepikt door een vrouw die haar beloofde te helpen, maar haar alleen had achtergelaten op Aarde.
“Je gaat mijn vleugels toch echt niet breken hé?”, smeekte Lilou.
“Nee hoor”, zei Tansy met een glimlach. “Niet als je braaf bent.” Lilou knikte. “Ik ga even naar tante Sybelle, blijf jij hier maar liggen.”
“Hij heeft het ook bij mijn moeder gedaan”, fluisterde Sybelle, toen Tansy haar bereikte. “Haar vleugels gebroken. Mijn vader was één van zijn generaals, maar hij vond dat koning Constant te ver ging. De koning heeft moeders vleugels gebroken, om vader te dwingen hem weer te gehoorzamen. Vader weigerde. In de oorlog steunde hij de koning, maar niet in hoe hij de gevangenen behandelde. Koning Constant heeft hem laten vermoorden. Moeder is mishandeld, ze is gestorven aan haar verwondingen.” Sybelle snikte zacht. “Ik ben verbannen, ik mag pas terugkomen als ik nuttige informatie heb. Dat laat hij wel meer mensen doen. Maar ik moet terug, ik heb nog vrienden en familie en… Maar nu ben ik gevangen, ik…”