• 5 • Sella •

Sella vloekte. Ze keek naar de blauwogige jongen en rolde met haar ogen. Het was terecht dat hij in haar val was getrapt, maar ze had liever een dode eekhoorn of een konijn in de klem gezien dan de voet van een jongen van kamp één, die zich alwéér op andermans territorium bevond. Waarschijnlijk had hij het ding ook nog eens kapot getrapt en moest ze dus een nieuwe proberen te maken, terwijl er steeds minder materiaal was dat geschikt was om een klem in elkaar te zetten.
De jongen probeerde half struikelend zijn boog te pakken, maar Sella was eerder en met een vlugge beweging had ze haar kleine mesje tegen zijn keel gedrukt. 'Wat wilde je doen, Blauwoog?' siste ze. 'Je weet dat het verboden is anderen te doden.'
De jongen keek haar aan met een vurige, woeste blik, maar het deed haar niet achteruit deinzen. Ze was eraan gewend geraakt dat de mensen van andere kampen haar zo aankeken. Het maakte deel uit van het spel, van de haat tussen de verschillende kampen. Sella wist niet eens wanneer die haat ontstaan was. Sinds ze in kamp drie was ingedeeld - en dat was een week nadat ze in het dorp aangekomen was - had ze geleerd dat de mensen van kamp 1 veel te wreed waren en de mensen van kamp 2 veel te sluw. Zij was niet voor niets in kamp 3 ingedeeld. In kamp 3 zaten de rechtvaardige mensen. Zij waren in staat om te doden, maar alleen als hun tegenstander het ook echt verdiende.
Niet dat Sella ooit een ander mens had gedood. Ze meende niet dat zij daartoe in staat was en was blij dat het bij deze trainingen bleef. Wel had deze jongen het verdiend om in haar klem te trappen.
'Laat me los,' snauwde de jongen. 'Ik heb je niets misdaan.'
Sella rolde met haar ogen. 'Niets misdaan? Je komt eerst in ons gebied en vervolgens maak je mijn klem kapot.' Toch liet ze hem los en zette ze een stap achteruit. Ze keek lichtelijk geamuseerd toe hoe hij een poging deed om haar klem los te krijgen, maar er zat een klein slotje op en als je niet door had hoe die los moest, dan kreeg je het ook niet voor elkaar. Ze was daar behoorlijk trots op, want ze had het zelf ontworpen en het voelde dan ook als een persoonlijk compliment dat Blauwoog het niet voor elkaar kreeg om zijn voet los te maken. Ze kon geen medelijden opbrengen dat zijn voet half doorboord was, want het was zijn eigen fout. Hij mocht niet op hun terrein komen en dit waren de gevolgen.
Ze leunde tegen een boom met haar rug en volgde zijn bewegingen met haar ogen. Ze schopte even tegen een takje aan en raapte het toen op. Terwijl ze het begon af te breken, zei ze: 'Ik ben toch wel nieuwsgierig wat je hier doet. Voor de tweede keer in twee dagen.'
Hij keek naar haar op. Zijn gezicht vertrok even toen hij per ongeluk op zijn vastgeklemde voet leunde, waardoor Sella's mondhoeken als een reflex een beetje omhoog schoten.