031 Eleanor

Alsof hij mijn gedachten kan lezen, kijkt Thranduil me opnieuw doordringend aan.
'Je vader is niet diegene die hij beweerd te zijn.' zegt hij op een neutrale stem. Ik kijk hem met een vragende blik aan, om aan te tonen dat ik hem niet echt kan volgen. Even zucht hij diep, waarbij hij zijn ogen sluit. Hij richt vervolgens zijn ogen naar boven, alsof hij verwacht dat er iemand naar beneden komt.
'Je vader heeft tegen je gelogen, hij is diegene die Mina vermoord heeft.' even lijkt het of hij gaat wenen, maar zijn tranen verdwijnen weer even snel als toen ze waren opgekomen.
'Nee, vader is slecht maar hij zou mijn moeder niet vermoorden.' ik probeer het te ontkennen, ook al weet ik dat hij niet de meest perfecte man op midden aarde is. Hij bedacht vreselijke straffen en wetten voor het dorp, hij kon soms losse handjes hebben als ik iets had uitgestoken en hij kon soms agressief uit de hoek komen, maar echt iemand vermoorden zag ik hem niet doen.
'Hij vermoordde haar omdat ze van iemand anders hield. Haar hart lag niet bij hem, Eleanor. Is het je nooit opgevallen waarom hij een huidslachter heeft, waarom er geen schilderijen zijn van hun samen of waarom het volk het amper over haar heeft? Ze was er tegen haar wil, ze was daar omdat ze met hem moest trouwen en niet omdat ze van hem hield.' vertelt hij me. Het klinkt net als een sprookje dat verandert in een regelrechte nachtmerrie.
'Je moeder is al een paar honderd jaar dood Eleanor. Er zitten gaten in je herinneringen, maar ik ben er zeker van dat we je die kunnen terug geven.' vertelt hij verder. Mijn mond zakt iets open, de verbazing zal waarschijnlijk duidelijk op mijn gezicht te lezen zijn.
'D-dat is niet waar! Leugenaar!' roep ik en ik wil hem een paar meppen verkopen. Behendig ontwijkt hij elke slag die ik uitdeel en neemt hij me plots in een omhelzing vast. Hij drukt me dicht tegen zich aan terwijl de tranen over mijn wangen heen rollen.
'Pe-channas!' roep ik naar hem, maar hij verroert geen vin. Aan Legolas zijn blik te zien, verwacht hij dat zijn vader ieder moment kan uitbarsten. Maar integendeel, hij blijft er heel kalm onder en negeert mijn scheldwoord. Zijn hand streelt zachtjes over mijn haren, zijn stem maakt zachte geluidjes en maken me kalm.
'Sorry.' verontschuldig ik mezelf voor mijn belachelijk gedrag. Hij blijft gewoon zonder een woord te zeggen over mijn haren wrijven, waardoor ik een geeuw moet onderdrukken.
'Rust maar wat, je gaat je straks veel beter voelen.' fluistert hij, waarna mijn ogen dichtvallen en ik in een diepe slaap beland.

'Er is iets dat je goed moet onthouden mijn lieveling.' als tiener kijk ik naar mijn moeder, terwijl ze me iets probeert uit te leggen. Ze heeft prachtige, donkerblonde haren en felblauwe ogen. Ze kijkt me serieus aan, waardoor ik het gevoel heb dat ik iets verkeerd heb gedaan.
'Eleanor, je moet niet bang zijn. Je hebt niets verkeerd gedaan, dus kijk niet zo droevig. Het gaat over je vader.' spreekt ze verder, maar wordt dan ruw onderbroken. Normaal zijn mijn herinneringen van dit moment altijd wazig, maar nu zie ik ze helder en duidelijk. Mijn vader komt de kamer in, zijn blik staat kil en voor ik het goed besef, geeft hij me een klap recht in mijn gezicht. Door die actie, schuif ik een eind opzij en van de klap springen er tranen in mijn ogen. Mijn moeder springt recht en komt tussen ons beiden in staan, waardoor zij alle klappen krijgt. Een sterke geur van wijn komt mijn kant op, waardoor ik kan opmaken dat mijn vader weer teveel gedronken heeft.
'Jij gaat nu mee met mij, of ik doe je kind nog wat aan hoer.' hij neemt mijn moeder vast bij haar haren en sleurt haar mee richting de deur. Woede stapelt zich in me op, ik wil haar helpen maar ik besef dat ik vader nooit aan zal kunnen. En plots, zonder te weten hoe ik dat kan, transformeer ik in een draak. Ik ben nog niet volgroeid, maar ik ben wel groter dan hem. Ik trampel naar hem toe, om vervolgens mijn klauwen over zijn rug heen te laten gaan. Ze gaan zonder moeite door zijn kledij en een deel van zijn rug zitten onder grote wonden. Hij gilt het uit en laat mijn moeder meteen los, die mij probeert te kalmeren.
'Eleanor, stop ermee. Laat de woede weg, laat het gaan. Denk aan leuke momenten tussen ons.' vertelt ze me en voor ik het goed besef, ben ik terug veranderd. Ze neemt mij in haar armen en knuffelt me tegen haar aan, terwijl we de kamer uitvluchten. Mijn vader kermt over de grond van pijn, maar toch voel ik geen medelijden voor hem want hij heeft het verdient. We stappen snel naar mijn slaapkamer, waar ze me neerlegt in bed.
'Eleanor, ik wil dat je nu wat rust. Ik zal je helpen door die nare gebeurtenis te vertroebelen, je hoeft niet bang te zijn. Ik weet dat het eng is, als je de eerste keer transformeert en dat is zo bij iedere huidwisselaar. Mijn moeder heeft mijn eerste herinnering ook vertroebelt, tot ik er klaar voor was om al die emoties opnieuw te herinneren.' vertelt ze me, waarna ze een paar vreemde woorden uitspreekt. Mijn zicht vertroebelt en ik sluit even mijn ogen.

Door het gegil, schiet ik overeind. Mijn zicht is nog steeds niet zuiver, maar toch al veel beter dan daarstraks. Ik ga mijn slaapkamer uit en volg het gegil voorzichtig. Mijn moeder zie ik nog naar buiten rennen, met mijn vader op haar hielen. Bang om te vallen, stap ik voorzichtig van de trap en vervolgens ga ik naar buiten. Voor mijn ogen probeert mijn moeder te transformeren, maar net voor ze dat kan steekt mijn vader de huidslachter in haar nek en valt ze op de grond. Door deze aanblik zak ik op de grond en begin te wenen en word ik zo opgemerkt door mijn vader.
'Eleanor, ik ... ik moest dit doen anders ging je moeder ons allen vermoorden. Ze werd gek, ze draaide door. Het spijt me zo dat ik niets anders kon doen.' liegt hij duidelijk tegen me. De geur van alcohol omringt hem nog steeds, terwijl mijn moeder langzaam verder kruipt. Ik besef dat als vader ziet dat ze nog enig teken van leven toont, hij haar op een gruwelijke manier zal afmaken.
'Dat weet ik vader, maar wil je me helpen? Ik kan niet meer rechtstaan en ik voel me niet lekker.' zeg ik hem en hij helpt me recht zonder nog een blik te gunnen aan mijn moeder. Ik voel er me totaal niet goed bij, maar ik weet dat dit haar enigste kans is om niet nog meer te lijden. In de verte zie ik iemand naar haar toe komen, een man met lichte haren en elven oren. Ik concentreer er me zo goed mogelijk op en ondanks het troebel zicht herken ik dat gezicht. Thranduil.