010 | Novita Mila Lahote

Een paar uur nadat Paul het huisje verlaten had, ging de bel weer. Seth stond er weer, met een triest gezicht. 'Wat is er?' Vroeg ik hem argwanend. Hij haalde zijn schouders op en stapte zonder iets te vragen naar binnen. 'Ik sprak Paul net.' Direct kwamen de verdrietige gevoelens in mijn buik weer terug. Ik zuchtte raspend. 'En?' Vroeg ik vervolgens. Seth plofte neer op de bank en keek naar de televisie, waar Law and Order aan stond. Paul had gelijk, ik vond dit inderdaad leuk om naar te kijken. 'Hij was over zijn zeik.' Ik knikte en ging op een stoel zitten die naast de bank stond. 'Weet ik, komt door mij.' Seth knikte. 'Was hij nog erg boos?' Dit wekte zo te zien vraagtekens bij Seth op. 'Boos?' Ik knikte en keek hem afwachtend aan. 'Hij was helemaal niet boos, hoezo?' Ik haalde twijfelend mijn schouders op, niet wetend of ik dit wel mocht vertellen. 'Hij wilde niet vertellen waar hij werkte, toen vroeg ik hem of hij een ander had en ging hij door het lint. Moet je de tafel zien.' Seth volgde mijn vinger richting de tafel. Hij zag ook de deuk.
'Heeft hij jou pijn gedaan?' Ik schudde mijn hoofd van nee. 'Nee, dat zou hij nooit doen. Dat denk ik tenminste.' Seth knikte. 'Daar heb je gelijk in.' Het viel een seconde stil tussen ons voordat Seth weer verder sprak. 'Hij was net helemaal niet boos, eerder verdrietig.' En daar was het schuld gevoel weer. 'En jij? Was jij boos?' Vroeg Seth mij. Ik schudde mijn hoofd van nee. 'Nee, maar ik schrok wel heel erg toen hij uit zijn plaat ging.' Seth knikte en kwam naast me op de bank zitten. 'Wat kom je eigenlijk doen zo laat? Ben je iets vergeten?' Seth schudde zijn hoofd van nee. 'Paul vond het niet fijn om je alleen thuis te laten voor als er inbrekers zijn of zo dus hij vroeg of ik bij je wilde blijven.' 'Waarom komt ie zelf niet?' Vroeg ik hem. Hij keek me even aan en leek te twijfelen.
'Als Paul boos is.. of overstuur, moet hij afkoelen en dat kan hij alleen in zijn eentje doen. Ik heb geen idee waar hij nu is, maar hij komt wel terug. Hij wil gewoon even alleen zijn.' Ik knikte en keek naar mijn handen. Wat had ik aangericht. Hij voelde zich verschrikkelijk door mij. 'Hé, maak je niet druk Novita, het komt wel goed.' Ik knikte en glimlachte waterig.
Op de foto's zien we er zo verliefd uit en nu kon ik hem niet eens herinneren, ik kon bovendien prima zien dat hij de weg aan het kwijtraken was.. dankzij mij..

Sorry !