Hoofdstuk 3

Star

'Ik heb deze rondleiding nu al drie keer gehad!' klaagde Leonardo terwijl hij zijn brilglazen poetste. 'Serieus, kunnen ze er dan nooit iets interessant in steken?' Leonardo's grove manier van spreken, was niet echt mijn stijl, maar ik moest wel toegeven dat hij gelijk had. Deze rondleiding was echt oersaai! Want nu bleek ook nog eens dat Heksvrouw kon zagen. Heel de tijd. Steeds weer hetzelfde liedje... Ze dacht iets interessants te vertellen, maar in praktijk was het slaapwekkend saai. En ik was nieuw hier.
'Ach, bekijk het positief!' zei Nike die nog altijd even vrolijk was. 'Dat is minder les.'
'Ja,' beaamde Dylan die zich bijna heel de tour afzijdig had gehouden. 'En nog een pluspunt: nog geen teken van Livius!'
'Ga maar niet te snel hopen,' bracht Leonardo daar tegenin. 'Vorig jaar heeft hij ook de hele eerste week van school gespijbeld.'
'Wie is Livius?' mengde ik me in het gesprek.
Leonardo zette zijn bril een beetje scheef op zijn neus en trok een zuur gezicht. 'Iemand die je gewoon niet wilt kennen. God, zo'n klootzak heb je nog nooit gezien. Hij denk echt dat de wereld rondom hem draait!'
'Op deze school doet het dat ook,' zei Dylan die, nu we terug aankwamen in ons klaslokaal, al meer had gezegd dan tijdens heel de tour. 'Bijna iedereen mag Livius.'
'Jullie niet,' zei Lloyd en hij liep zo dicht naast me dat zijn schouder tegen de mijne schuurde. 'Wat maakt hem dan zo geliefd, als hij toch zo'n klootzak is?'
'Alles,' siste Dylan. Hij liet zich op zijn stoel vallen en nam een enkele fles uit zijn schooltas als lunch. Nike daarentegen had twee ... nee, wacht, drie ... boterhammendozen bij zich. 'Hoor je mijn maag al grommen?' vroeg Nike speels en alsof het zo gepland was, maakte zijn maag een grommend geluid. 'Lunch komt eraan, makker.' Hij wreef over zijn buik. Ik viste in mijn boekentas naar mijn lunch en merkte triest dat ik die was vergeten.
'Delen?' Geschrokken draaide ik me om en zag het meisje, dat door iedereen gehaat werd, staan. Haar ogen glommen en op haar gelaat speelde een hoopvol lachje. 'Ik heb toch genoeg bij me.' Vol goede moed wilde ze me een van haar boterhammen overhandigen, maar Leonardo trok me terug waardoor ik even gevaarlijk dicht bij hem stond. Ik rukte me meteen los uit zijn greep. 'Zeg, wat scheelt er met jullie?' gilde ik. 'Wat heeft zei jullie ooit misdaan?' vroeg ik, wijzend naar het eenzame meisje.
'Veel,' zei Dylan sip. 'Sommigen van ons denken dat ze alles kunnen, dat iedereen van ze houdt. En dan begaan ze een misstap en blijven ze helemaal alleen over. Want degene die ze leuk vonden, werden afgeschrikt door die ene misstap en de andere hebben nooit echt van ze gehouden.' Daar had ik niks op te zeggen.
'Kom mee,' zei Lloyd - de normaalste van het stel - en hij nam me bij mijn hand. 'We gaan gewoon lunchen.'