A ranger/traitor 223

Miko zag een paar heldere puntjes door de nachthemel zoeven. Enkele tellen later landen ze op de tenten op het strand. Miko hield zijn adem in. En toen verschenen de eerste vlammen. Er klonk geschreeuw en de Skandiërs renden hun tenten uit om te kijken wat al die commotie te betekenen had.
“NU!” Hij liet zijn pijl gaan. Verspreid over drie fronten deden bijna tweehonderd mannen hetzelfde. Miko’s hand ging alweer naar zijn pijlenkoker. De pijlen klommen de hoogte in. Miko schoot zijn volgende pijl af. De wolk van pijlen had ondertussen zijn hoogste punt bereikt en viel naar beneden. Op het moment dat Miko zijn derde pijl liet gaan, landden hun eerste pijlen op de Skandiërs. De toch al alom aanwezige verwarring beneden hem, vertienvoudigde. En op dat moment kwamen de Hibernianen in actie. Onder het slaken van strijdkreten en aangevoerd door Arnaut in zijn demon-harnas, renden ze de helling af en storten zich op de Skandiërs. Die zagen zich nu langs drie kanten aangevallen terwijl het nog steeds pijlen regende.
Zelfs van op deze afstand zag Miko dat ze zich terugtrokken richting het strand.
“Stop!” De boogschutters lieten hun wapens zakken. Het risico dat ze hun eigen strijdmakkers zouden raken was veel te groot. De mannen haalden nu andere wapens tevoorschijn om de Hibernianen te hulp te schieten.
“Degene die gewond zijn, blijven hier”, zei Miko. Doordat zij het dichts bij het kamp gebleven waren, hadden Nowell en hij degenen met verwondingen hier ingedeeld. Voor het afschieten van pijlen maakte een gewond been niet zo veel uit, maar als ze daar beneden zouden gaan vechten, zou het wel eens tot hun dood kunnen leiden. De gewonden, die in het vuur van de strijd, mee naar beneden wilde lopen, lieten zich teleurgesteld weer naar achter zakken. Miko haastte zich achter de mannen aan. Hij had zijn boog wel bijgehouden, vastbesloten om iedere Skandiër die een poging deed om een van zijn nieuwe vrienden te vermoorden, met een welgemikt schot uit te schakelen.