Hoofdstuk 1

Star

‘Geen zorgen,’ fluisterde mijn vader. ‘De mensen zijn hier vast aardig.’ Hij gaf me een por en half struikelend stapte ik de auto uit. Mijn vader wuifde me nog even bemoedigend toe en racete daarna weg, de heuvel waarover we naar hier gekomen waren op.
Met grote, angstige ogen staarde ik naar de gigantische muren die de omheining van de school vormde. Het leek meer op een gevangenis dan op een internaat. Serieus… Ik kreeg al rillingen van het beeld zelf.
Met kleine, overwegende stapjes ging ik binnen via de enkele deur waar 'onthaal' op stond. Mijn trolley met piepende wieltjes sleepte ik achter me aan.
De gang waarin ik uitkwam was nog angstaanjagender dan de buitenkant van het gebouw. Zwart, zwart en nog eens zwart. Ik stopte even, keek om me heen om te zien of er iemand was die me zou kunnen helpen en ging met een gebogen hoofd verder.
Plots botste ik tegen iemand aan. Het was een jongeman van ergens in de twintig. Hij had donkerbruin haar en een vriendelijke lach. Hoe kwam hij hier zomaar ineens? Ik durfde te wedden dat hij hier zonet nog niet was. Ik negeerde die rare gedachte en zei: ‘Eh… Ik ben nieuw hier.’
‘Ah…’ zei de man. ‘Welkom op onze school. Je wilt vast al die spullen dumpen op je kamer, niet?’
Ik knikte, maar de man schudde zijn hoofd. ‘Pech gehad,’ zei hij. Hij nam de spullen van me over. ‘Jij moet nu naar de les. Seffens mis je de rondleiding nog. Je moet naar klas A7. Ik breng je spulletjes wel naar je kamer. Succes.’
Nog voor ik kon vragen welke kamer dan precies de mijne was, verdween hij. Zomaar ineens… Foetsie! Ik fronste even, schudde mijn hoofd en fluisterde mezelf in dat ik het me allemaal had verbeeld.
Ik liep terug verder door de doolhof van onbekende gangen tot ik weer een volwassenen tegen het lijf liep. Deze keer ging het om een vrouw met donkerpaars haar dat over haar schouders krulde. Op haar gelaat verscheen een scherp glimlachje dat me rillingen bezorgde. ‘Nieuw?’ vroeg ze.
Ik knikte, schuld bekennend. Hoe wist iedereen toch dat ik nieuw was? Viel het soms van mijn voorhoofd te lezen, of zo? ‘Hoe weet u dat toch?’ vroeg ik met een bijna klagende ondertoon.
‘Nieuwelingen komen bijna altijd te laat. Naar welk lokaal moet je? Ik zal je de weg wel wijzen.’
‘A7.’
De vrouw knikte en wees naar rechts. ‘Gewoon rechtdoor blijven lopen. Je kunt niet missen.’ En toen liep ze weer verder, zonder verdere uitleg.
Misschien was dit gewoon een freaky school.
Ik volgde de aangewezen weg, maar stuitte op een gigantische muur aan het eind van de gang. ‘Ow,’ hoorde ik een stem zeggen. Ik keek achterom en zag een jongen staan. Zijn ogen hadden de felste kleur groen die ik ooit had gezien en zijn haren golfden langs zijn bijna perfecte gezicht. ‘Wat is dat nu weer?’ vroeg hij pissig.
Ik haalde een schouder op. ‘Geen idee.’
'Hup, hup!' zei nog een andere stem, die hoog en vervormd klonk en enkel van een leerkracht kon zijn. 'Waar wachten jullie nog op?' Naast ons verscheen de typische voorstelling van een heks. Haar haar was zwart met grijze plukken erdoorheen gemengd en ze had een grote, smalle neus met een gigantische wrat. Ik mocht haar nu al niet.
'Maar we kunnen...' En toen stapte ze dwars door de muur heen.
Ik keek een beetje ongemakkelijk naar de jongen naast me. Had hij dat zonet ook gezien? Hij grijnsde breed. 'Vet!' zei hij opgewonden. 'Wat denk je dat het is? Gezichtsbedrog?'
Dat leek me nog het meest logisch. Samen met de onbekende jongen ging ik door de muur. Het bezorgde me even een raar gevoel in mijn maagstreek. Ik dacht dat ik moest overgeven, maar hield het binnen. Niet in het openbaar. En zeker niet met een leuke jongen naast me.
'Hè, hè,' zuchtte de jongen. 'Daar zijn we dan ook weer door. Ah, ja... Ik ben trouwens Lloyd.' Hij stak zijn hand naar me uit en ik nam het gebaar aan. 'In welk lokaal moet jij zijn?' vroeg hij.
'A7, wat dat dan ook mag betekenden.'
Lloyd grinnikte alsof ik zonet een goede mop had verteld. 'Heb ik even mazel,' zei hij.