Z&S 9

“Ja”, zei Tansy zacht. “Maar toch, Sybelle, het is niet helemaal zoals ik het me had voorgesteld. We zitten nog steeds in een oorlog.” Ze schudde haar hoofd. “Ik moet een gevangene mee naar huis nemen, en snel ook.”
“Ik ben bang.”
“Ik bescherm je, ik beloof het. Maar dan moet jij beloven dat je doet wat ik zeg.”
“Beloofd”, zei Sybelle. “Ik vertrouw je. Maar Tansy, één ding. De meeste Viholi’s zijn onschuldig, die boeien…”
“Ik doe wat ik kan, je hebt gelijk, dat is niet nodig. Zelfs mijn ouders weten niet dat het zo’n marteling is.”

De volgende ochtend vertrokken ze samen naar Siipi. Ze hadden er bijna de hele nacht over nagedacht, maar uiteindelijk toch een manier gevonden om Sybelle duidelijk als gevangene te presenteren. Eén hand van Sybelle geboeid en aan een hand van Tansy vastgemaakt. Het was ongemakkelijk, maar doenbaar.
Eens ze bijna bij het punt waren waar ze recht naar boven moesten om de eerste tussenstop te bereiken, hoorden ze het gehuil van een kind en het gegrom van dieren. Zonder een woord te zeggen maakte Tansy de boeien los en ze vlogen naar het gehuil toe. Gelukkig waren de dieren dit keer alleen nog maar aan het dreigen. Zonder veel moeite konden Tansy en Sybelle ze wegjagen.
“Maar, maar…”, zei Sybelle geschrokken. “Dat, dat is…”
“Ken je haar?”, vroeg Tansy.
“Het is prinses Lilou”, fluisterde Sybelle. Ze keek Tansy aan. “Alsjeblieft, ze is nog maar een kind.” Tansy keek naar het kleine meisje met blonde krullen.
“We nemen haar mee”, zei ze. “Ze is gewond, we kunnen haar niet alleen laten.”
“Maar…”
“Het is een kind, Sybelle, we zijn niet wreed hoor”, zei Tansy zacht. “Ze is in veel groter gevaar als we haar achterlaten. Kijk dan, haar vleugels zijn verwond en ze staat vol schrammen en blauwe plekken.”
“Oké”, zuchtte ze. Ze nam het prinsesje in haar armen. Tansy nam de handboeien, deze keer maakte ze een hand van Sybelle vast aan een hand van het prinsesje. “Hoe oud is ze?”
“Zes jaar, geloof ik”, zei Sybelle. Tansy knikte.
“Kom.”