Z&S 7

“Ik haat de oorlog”, mompelde Sybelle.
“Ik ook”, zei Tansy zacht. “Maar als prinses is zelfs dat zeggen al verraad.”
“Dus een Viholi laten gaan helemaal”, begreep Sybelle. Tansy knikte. “Je kan echt geen andere Viholi vangen hé?”, probeerde ze een laatste keer.
“Het spijt me”, fluisterde Tansy. “Ik…”
“Ik begrijp het.” Sybelle keek Tansy aan. “Ik ga niet weer weglopen, Tansy, en ik wil ook niet met je vechten. Maar…”
“Ik moet je wel gevangen nemen, Sybelle. Ik pak dadelijk al onze spullen bij elkaar en dan vertrekken we morgenochtend naar Siipi.” Tansy probeerde haar stem niet te laten trillen, maar dat mislukte.
“Alleen zal ik dat niet beseffen”, gromde Sybelle. “Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk om bewusteloos te zijn.”
“Het spijt me, ik heb geen keus.” Tansy keek Sybelle aan. “Geef me je handen.” Ze sloot de boeien om Sybelles polsen. Sybelle viel meteen bewusteloos. Tot haar eigen verbazing liet het Tansy echter ook allesbehalve onberoerd. Even dacht ze dat het een schuldgevoel was, maar al snel besefte ze dat er veel meer was. Ze voelde zich slecht omdat Sybelle zich afschuwelijk voelde. Aarzelend keek ze naar haar vriendin. Wat moest ze nu doen? De wetten van Siipi schreven duidelijk voor dat elke Viholi op die manier gevangen moest worden gehouden, ze had er al te lang mee gewacht. Anderzijds wilde ze Sybelle ook helpen, wilde ze weten wat er aan de hand was. Sybelle had haar ook geholpen, toen Tansy achter haar jaagde. Ze kon Sybelle gewoon niet laten lijden, maar bevrijden was ook onmogelijk. Ze had plichten als prinses. Ze was nog steeds op een missie.
Ruim een half uur lang dacht Tansy na. Ze moest een keuze maken, maar ze dacht niet alleen na over wat ze moest doen. De vraag waarom ze al die dingen wist en voelde, was minstens even belangrijk. En toen ze besefte waar dat vandaan kwam, was de keuze snel gemaakt.