Z&S 6

“Waarom ik blijf? Ik laat je jezelf niet weer helemaal uitputten.”
“Je bent een Viholi, je had me al lang kunnen meenemen.”
“Dat kan ik niet, Tansy”, zei Sybelle zacht. “Ik ga je echt niet laten martelen en vermoorden.”
“Is dat wat ze in Viholi doen met gevangenen?!” Sybelle knikte.
“Met allemaal. Martelen tot ze ons alle benodigde informatie geven en dan onthoofden. Geen genade. En jij, als prinses…” Tansy snakte naar adem. Dus dat was met alle soldaten, generaals en onschuldige burgers gebeurd. Ze wilde er niet aan denken wat ze zou moeten doorstaan als zij gevangen genomen werd. Want ze zou zwijgen, dat was ze aan haar rijk verplicht.
“Maar ik, als prinses, kan je niet laten gaan, Sybelle.”
“Tansy, alsjeblieft, ik word gek als ze mijn vleugels breken of me vermoorden!”
“Hoe kom je daarbij?” Tansy keek Sybelle verbaasd aan. “Wij hebben nooit iemand gedood buiten de gevechten en vleugels breken doen we alleen als iemand probeert te ontsnappen, maar we hebben nu al een paar jaar een behoorlijk effectief middel om dat te voorkomen.”
“Wat dan?” Tansy nam haar rugzak en haalde er een stel handboeien uit.
“We doen je deze om”, vertelde ze. “Dan val je bewusteloos, tot we je losmaken. En verder ook verhoren enzo natuurlijk.”
“En martelen als ik niets zeg?”, vroeg Sybelle angstig.
“Sybelle, je hebt mijn leven gered, ik beloof je dat ik voor je doe wat ik kan”, zei Tansy zacht. “Maar je zal antwoorden moeten geven. Ik ben nog steeds de kroonprinses van Siipi en in een oorlog wil ik ook winnen.”
“Kan er niet gewoon vrede komen?”
“Als dat kon, was het er al lang geweest”, zei Tansy. “Mijn vader heeft het al drie keer geprobeerd, zijn vader ook geregeld, en zo verder terug door de eeuwen heen. Vroeger werd er onderhandeld en liep het mis, maar tegenwoordig komen we zelfs daar niet toe.”