Z&S 5

Tegen de ochtend wekte Sybelle Tansy, die weer even niet wist waar ze was. Deze keer kwamen de herinneringen echter snel terug. Sybelle had haar gered. Opnieuw. Ze keek naar haar vriendin, of haar vijand, ze wist het niet meer.
“Heb jij wel geslapen?” Tansy merkte dat Sybelle er behoorlijk vermoeid uitzag.
“En dan beesten die ons aanvallen zeker”, snoof Sybelle. “Kom mee, we moeten terug naar de hut, daar is het veilig en onze spullen liggen er nog.” Sybelle tilde Tansy op en bracht haar terug naar de hut.
“Sybelle…”, kreunde Tansy. “Heb je mij in het oog gehouden? Ik bedoel, hoe wist je dat ik daar was?”
“Ik weet het niet… Ik voelde het gewoon, geloof ik. Instinctief… Ik wist gewoon dat je me nodig had, ook. Maar gewoonlijk vinden ze mij niet terug als ik vlucht, hoe wist jij…”
“Zelfde”, mompelde Tansy. Ze keek Sybelle aan. “Ook een soort gevoel. Maar ik begrijp niet hoe…”
“Ik heb ook geen idee.”

Tansy werd stilaan weer de oude, al raakte ze nog snel vermoeid. Maar hoe beter ze werd, hoe meer ze begon na te denken en hoe slechter ze zich voelde. Haar missie, een Viholi vangen, was ontzettend belangrijk. Maar hoe langer ze bij Sybelle bleef, hoe harder ze twijfelde over wat ze moest doen. Ze wilde Sybelle als vriendin beschouwen, zoals haar gevoel haar vertelde. Maar haar verstand zei dat ze haar taak als prinses moest vervullen en zich niet mocht laten beïnvloeden door haar gevoelens. Alleen bleef wel het feit dat Sybelle haar leven gered had, al twee keer zelfs.
“Tansy, ik merk heus wel dat je ergens mee zit.” Sybelle kwam de hut in.
“Waarom, Sybelle?”, vroeg Tansy zacht.