Z&S 4

“Ik heb geen keuze, Sybelle”, fluisterde Tansy. “Ik… Ik ben geen gewone Siipi. Ik ben Tansy Brasher, kroonprinses van Siipi.”
“Dat meen je niet.” Sybelle deinsde achteruit.
“Jawel”, fluisterde Tansy. “Anders, anders had ik je misschien kunnen laten gaan, maar…”
“Maar nu dus niet”, mompelde Sybelle. “Die stomme oorlog maakt echt alles kapot!” Ze sprong op en rende de hut uit. Tansy keek haar geschrokken na. Even bleef ze zitten, niet wetend wat te doen. Wilde Sybelle gewoon even alleen zijn? Of rende ze weg? Tansy besefte dat ze echt niet kon riskeren dat Sybelle ontsnapte. Niet alleen vanwege haar missie, maar als in Viholi bekend werd dat zij op Aarde verbleef, zat ze pas echt in de problemen. Ze was zwak, maar ze moest het proberen, de pijn negeren, achter Sybelle aan. Ze moest bewijzen dat ze een waardige troonopvolgster voor Siipi was.

Tansy sleepte zich moeizaam voort door het woud. De pijn was niet te harden, maar ze moest Sybelle vinden, koste wat het kost. Hoe had ze zo stom kunnen zijn alles te vertellen, ze had moeten wachten tot ze op krachten was. Nu maakte ze niet de minste kans. Niet om Sybelle te volgen, te vinden. Niet als ze zou moeten vechten.
Totaal uitgeput zakte ze neer op de zachte bosgrond. Ze kon niet meer.
“Je bent me echt gevolgd”, klonk een verbaasde stem boven haar. Tansy keek op. Vaag kon ze een figuur met bruin haar onderscheiden.
“Sybelle?”, fluisterde ze.
“Ik had nooit gedacht dat je zo ver zou komen”, merkte die op. “Ik hoopte dat je me gewoon zou laten gaan.”
“Ik wou… Ik wil… Ik kan niet…”, stamelde Tansy.
“Je hoeft niets te zeggen, ik snap heus wel dat een prinses weinig keuze heeft.” Sybelle landde naast Tansy. “Je moet rusten, je hebt jezelf totaal uitgeput.”
“Maar…”
“Ik blijf hier.” Tansy kon haar oren niet geloven, maar aan Sybelles gezicht zag ze dat die het meende.