Z&S 2

Twee dagen later slaagde Tansy er weer in zonder hulp recht te zitten. Rechtstaan of vliegen lukte echter nog niet. Midden in de nacht werd ze wakker. Ze had de voorbije dagen ontzettend veel geslapen, terwijl elfen gewoonlijk met een paar uur per nacht toekomen. Ze had dorst en mompelde een spreuk die een zacht licht deed verschijnen. Moeizaam boog ze over Sybelle heen, om diens waterzak te nemen. De hare was alweer leeg. Terwijl ze een beker water vulde en dronk, keek ze naar de slapende Sybelle. Ze stelde zich steeds meer vragen. Ze kende Sybelle amper. Tansy voelde echter dat er een vriendschap was ontstaan die nooit meer zou verdwijnen, maar dat was net wat ze had moeten vermijden. Deze missie moest ze alleen afronden en ze wist dat ze Sybelle daarna waarschijnlijk niet meer zou zien. Ze had bovendien geen reden om haar te vertrouwen.
In haar slaap blies Sybelle een lok haar weg die in haar gezicht hing, maar natuurlijk viel het haar meteen terug. Tansy streek het achteruit. Plots slaakte ze een kreet en liet haar beker vallen. Ze deinsde achteruit, weg van Sybelle. Waarom, waarom toch? Waarom had ze Sybelle niet gevraagd waar ze vandaan kwam? Omdat ze zelf niet wilde vertellen waar zij vandaan kwam, wie ze was, waarom ze hier was, besefte ze. En tegelijk begreep ze dat dat een grote vergissing was geweest. Angstig kroop Tansy in een hoekje. Wat moest ze doen? Kon ze Sybelle iets aandoen? Kon ze ooit terug naar huis als ze dat niet deed? Was ze een verraadster als ze Sybelle liet gaan? Kon ze degene die haar leven gered had, gevangen nemen? Tansy schudde triest haar hoofd. Ze wist het niet. Ze wenste dat ze het nooit had ontdekt, het teken niet had gezien. Het teken dat iedere elf kreeg bij haar geboorte. Het teken dat vertelt in welk rijk je geboren bent. Het teken dat in je nek staat. Tansy tastte naar haar eigen teken, het teken van Siipi. En Sybelle, Sybelle was een Viholi.