• 1 • Sella •

Sella kneep haar ogen een klein beetje samen. Haar adem hield ze in, terwijl ze een heel klein stapje opzij zette. De woorden van Geis herhaalden zich in haar hoofd: 'Blijf altijd gefocust. Laat je nooit afleiden.' Nog een paar stappen en dan zou hij bij haar val zijn. De jongen keek om zich heen, zijn pijl en boog in de aanslag, zijn blauwe ogen zoekend om zich heen. Ze volgde iedere beweging en hoe dichter hij bij haar in de buurt kwam, hoe groter haar haat jegens hem werd. Zijn hele lichaam straalde arrogantie uit, alsof hij zich echt nergens druk over hoefde te maken, omdat hij onverslaanbaar was. Oh, wat hoopte ze dat hij in haar val zou stappen. Het was maar een kleine val en hij zou niet veel schade oplopen, maar wat wilde ze graag zien hoe zijn gezicht zich zou vervormen en die vreselijke, arrogante blik in zijn blauwe ogen zou verdwijnen.
Het was niet de bedoeling dat ze al te veel met elkaar in contact zouden komen: alle drie kampen hadden ze een eigen territorium waar de anderen niet op mochten komen. Het was geen werkelijke regel, maar wel een ongeschreven, en deze kwal voor haar hield zich daar niet aan. Hij zat op de grens, net aan de kant van kamp 3, maar als hij in dezelfde richting zou blijven lopen, zou hij meer en meer naar het centrum van hun territorium gaan en dat moest Sella voorkomen. Ze moest echter uitkijken voor zijn pijl en boog, want je wist maar nooit tot wat hij in staat was. Ze meende dat hij van kamp 1 was en die mensen waren ruig; zij lieten zich niet zomaar weerhouden en gingen tot het uiterste. Hoewel het tijdens trainingen tegen de regels was, geloofde Sella dat hij prima in staat was om haar te doden.
Hij hoefde nog maar één kleine stap te zetten, toen hij zich iets leek te realiseren en zich vliegensvlug omdraaide. Toen hij uit haar gezichtsveld was, stond ze op en slaakte ze een gefrustreerde zucht. Het was fijn dat hij uit hun territorium verdwenen was, maar wat had ze graag gezien hoe hij in haar val was getrapt... Ze stapte over de takjes en bladeren en haalde voorzichtig haar val weg, want ze verwachtte niet dat er nog een stommeling zou zijn die in hun kamp wilden binnendringen en de meeste dieren zouden hier toch niet meer zijn, omdat ze al waren weggejaagd door het gestamp van de jongen van kamp 1.
Ze liet haar andere vallen staan voor het geval er vannacht nog een dier in zou trappen en liep toen weer terug naar het basiskamp. Ze was niet de eerste. Zoals altijd hielp Berda bij het reilen en zeilen in het basiskamp. Op het moment was ze aan het koken en daarbij kreeg ze hulp van Bell, die het vuur probeerde te voeden met droge bladeren. De eerste keer dat Sella vuur had gezien, was ze verwonderd geweest. Het was op haar twaalfde geweest, de derde dag van haar eerste trainingsdag, en daarvoor had ze nog nooit van het fenomeen 'vuur' gehoord. Ze had niet geweten dat ook vuur warmte kon veroorzaken: ze had gedacht dat alleen elektriciteit daarvoor te gebruiken was. Alle verwarmingselementen gebruikten elektriciteit: het kookstel, de magnetron, de oven. Het werkte allemaal op elektriciteit, evenals de verwarmingselementen in huis. Wat was dit geeloranje spul dan? Waar bestond het uit? Hoe kon het warm zijn zónder elektriciteit?
Inmiddels was ze gewend geraakt aan het vuur. Ten slotte waren ze vijf dagen per maand overgeleverd aan een wereldje zonder elektriciteit en dan waren ze toch wel afhankelijk van het vuur. Zeker omdat het in Capillus en omstreken 's nachts behoorlijk koud kon zijn, als de zon was verdwenen, en 's winters was het ook overdag behoorlijk koud. In huis was dat niet erg; de temperatuur kon precies zo ingesteld worden, dat het heerlijk aangenaam was. De vijf trainingsdagen waren echter extra moeilijk in perioden van kou en Sella wist dat ze het zonder Berda en Geis, die hen vanaf het begin training hadden gegeven, niet hadden overleefd.