A ranger/traitor 222

Miko keek om zich heen. Hij werd omringd door zenuwachtige maar vastberaden mannen. Hij keek naar de maan. Het zou niet lang meer duren voor ze in actie zouden komen. Het leek alsof de lucht dikker was geworden en hij had moeite met ademhalen. Een storm woede in zijn binnenste. Het idee om over niet al te lange tijd de strijd aan te binden met de meest woeste krijgers van de bekende wereld.
Plots besefte hij dat hij al een half uur met zijn haar zat te spelen. Terwijl ze onderweg waren, was het geen enkele geknipt geweest en het was best lang geworden. Hij keek naar de lok haar die hij tussen zijn vingers hield. Waarom had hij daar een vlecht ingelegd? Zenuwen deden echt rare dingen met een mens, dacht hij. Maar om de een of andere reden haalde hij hem er niet uit, maar stak hem achter zijn oor.

Op dat moment zag hij een licht verschijnen boven de baai.
“Het is bijna zover. Hou jullie klaar”, siste hij tegen de anderen. Wat tamelijk overbodig was, aangezien er niemand was, die het teken niet gezien had. De afgelopen uren had niemand ook maar een ogenblik zijn blik van de baai afgewend.
“Naar de afgesproken posities”, fluisterde Miko, tegelijk gebarend met zijn hand. Zonder een woord te zeggen, slopen ze voorwaarts. Eenmaal boven op de heuvelkam, zag hij het kamp van de Skandiërs beneden hen. Zijn maag maakte een salto. Wat was het groot! Hij had Halt niet gevraagd met hoeveel tegenstanders ze te maken zouden krijgen… Een ander licht verscheen boven de baai. Zeventig handen grepen tegelijkertijd naar hun pijlen. Het was tijd.