Z&S 1

Tansy kreunde. Alles deed pijn. Langzaam opende ze haar ogen en keek om zich heen. Ze zag bomen en struiken. Dat bos op aarde, besefte ze, ze was hier voor haar missie. Moeizaam probeerde ze recht te komen, ze moest verder, ze had een taak te vervullen. Maar al snel liet ze zich met een pijnlijke kreet weer vallen.
“Je bent wakker.” Een onbekende elf kwam naar haar toe. Tansy keek geschrokken op. Het was gevaarlijk als zomaar iedereen wist wie ze was, dat ze hier was. Maar nu was het te laat, ze kon zich niet meer verbergen. Op een vreemde manier had ze het idee dat ze haar kon vertrouwen, maar haar verstand zei haar toch voorzichtig te zijn. Heel voorzichtig.
“Waar ben ik?”, vroeg Tansy. “Wat is er gebeurd?”
“Weet je dat niet meer dan? Die beesten die ons aanvielen?”
“Beesten? Ons? Wie ben jij?”
“Ik ben Sybelle.” Ze ging naast Tansy zitten. “Een groep wilde dieren viel me aan en plots dook jij op. Daardoor kon ik ontkomen, maar ze hebben jou flink te grazen genomen. Bedankt trouwens, je hebt waarschijnlijk mijn leven gered.” Tansy knikte. Ze wist het weer. Ze had het gegil gehoord en was er op af gegaan. Maar het was dom geweest, besefte ze nu. Ze had zichzelf in gevaar gebracht en niet alleen omdat die rare katten haar hadden aangevallen. Ze had haar missie in gevaar gebracht.
Opnieuw probeerde Tansy recht te komen. Ze moest verder, pijn of niet. Ze kreunde, ze moest moeite doen om niet te gillen.
“Je moet rusten”, zei Sybelle. “Die beesten hadden je goed te pakken.”
“Ik moet…” Met een schreeuw liet ze zich weer vallen.
“Maak je geen zorgen, je hebt alleen rust nodig, over een paar weken ben je weer de oude.”
“Weken?”, schrok Tansy. “Maar…” Ze zuchtte en sloot haar ogen. Haar missie zou nu dus een hoop vertraging oplopen, maar daar viel niets aan te doen. Ze kon het zichzelf moeilijk kwalijk nemen dat ze die Sybelle geholpen had.
“Hoe, hoe ben ik hier geraakt?”
“Dankzij jou kon ik aan die beesten ontsnappen en hen wegjagen, maar jij viel. Toen ze weg waren, heb ik je hierheen gebracht, naar mijn hut.”
“Bedankt.”
“Geen dank.” Sybelle glimlachte. “Jij hebt immers eerst mijn leven gered. Mag ik vragen hoe je heet?”
“Ik…” Ze aarzelde even. “Tansy, gewoon Tansy.”