Nurmanon - 30

De volgende ochtend trad Nurmanon aan tegen Reynold.
“U bent Nurmanon, de zoon van heer Otkar, heb ik gehoord.”
“Het lijkt erop dat iedereen het weet.” Als je wilde dat niemand wist wie je was, mocht je natuurlijk niet gaan schreeuwen dat ze je zus met rust moesten laten.
“Graaf Otkar is een goed man. Hij verdient niet wat er met hem gebeurd is. Ik ben blij om te zien dat u zijn eer kunt verdedigen.” Reynold grijnsde. “Wat niet wil zeggen dat ik u ga laten winnen.”
“Dat vraag ik ook niet.” Reynold mocht zijn naam dan kennen, maar hij wist niet dat Nurmanon de jongen was die hij vijf jaar geleden de helm van het hoofd gerukt had.
“Laten we beginnen.” Nurmanon had al eerder tegen Reynold gevochten en de afgelopen vijf jaar had hij ook regelmatig zijn zwaard ter hand moeten nemen, maar niets van dat alles had hem laten ervaren wat hij nu ervoer. Al na de eerste paar slagen, voelde Nurmanon de extase van de strijd in zich opborrelen, maar het ging verder, veel verder, dan dat. Het leek alsof de tijd zelf vervaagde en hoewel ze compleet afzonderlijk bewogen, waren ze op een mystieke manier één. Hun zwaarden en schilden waren overal en nergens en hun voeten leken de grond niet te raken. Nadenken kon niet meer, hun wapens leken een eigen leven te leiden. En toen een uur, een dag, een jaar later - hij zou het met geen mogelijkheid kunnen zeggen - Reynolds zwaard de grond raakte, vond Nurmanon het bijna jammer. Plots uitgeput zeeg hij op de grond neer. Hijgend zaten ze zo tegenover elkaar, in iets wat nog het best omschreven kon worden als voldoening.
“Misschien dat ik deze keer maar zelf mijn helm moet afnemen.”
“Ben jij…” Nurmanon knikte. “Je bent beter geworden.”
“Ik heb veel kunnen oefenen.”
“Ik moet je bedanken.”
“Waarvoor?”
“Om me te verslaan.” Nurmanon wist niet hoe hij het had. “Ik verwacht niet dat je het nu al begrijpt, maar zolang je niet verliest, heb je niet ontdekt hoe ver je krachten reiken. En voor mij gaan de jaren tellen, over niet al te lange tijd zullen mijn krachten beginnen afnemen. Het zou onverdraaglijk zijn geweest te weten dat ik nooit hun volle omvang gekend heb.”

Nurmanon kon zich later niet meer herinneren hoe hij tot bij zijn vader geraakt was, maar de trots die hij uitstraalde en Else die hem met een verontschuldigende blik op Emeric omhelsde, zou hij nooit meer vergeten. Ergens in zijn geest vormde zich de gedachte dat het nog lastig zou worden om Archibald en Siebe met de keuze van hun zusje te verzoenen, maar dat leek allemaal zo onbelangrijk. Op dat moment was het zijn doel om iemand te vinden die hem het gevoel dat hij bij Reynold gehad had, weer kon bezorgen. Iemand die hem de top van zijn krachten zou laten bereiken.