Nurmanon - 27

De daaropvolgende dagen waren er van gelukzalige opwinding. Else keek toe hoe haar broer de overwinningen aaneenreeg en als hij niet vocht, zocht ze de menigte af in een poging iets te ontdekken over haar aanbidder. ’s Avonds vond ze op haar bed steeds twee rozen in de vorm van een X. Ze stuurde Miranda erop uit om op de deelnemerslijst te kijken naar ridders wier naam begon met een X. Helaas leverde dat niets op. Toch moest het iets betekenen…
De avond voor Nurmanon de laatste wedstrijd tegen Reynold zou vechten, was ze behoorlijk zenuwachtig. Niet alleen naar de uitslag van morgen. Stel dat haar ridder zich niet bekend zou maken? Ze keerde via een omweg terug naar haar tent in de hoop dat hij ineens tevoorschijn zou springen en zich aan haar voeten zou werpen of toch iets wat daarop leek.
Ze was vlakbij toen ze een ridder opmerkte die gespannen stond te staren in de richting van waaruit ze normaal gezien gekomen zou zijn. Snel ging ze met haar handen door haar haar en liep hem toen voorbij. Even vergat ze hoe ze moest ademhalen. Het was geen geheime aanbidder die daar stond, maar Emeric! Die schrok minstens even hard van haar als zij van hem. Hij herstelde zich echter snel.
“Rustig maar, ik doe je niets.” Ze zette een stap achteruit en probeerde koortsachtig te bedenken waar haar vader en broer waren. Maar die waren allebei een heel eind bij haar vandaan.
“Ik doe je niets,” herhaalde Emeric.
“Wat doe je hier dan?” Ze hoefde maar te schreeuwen en er zouden van overal ridders komen toegestormd om haar te helpen. Toch deed ze dat niet.
“Ik… Ik wilde alleen maar zeggen dat ik je goed behandeld zou hebben als mijn vrouw. Ik wilde je geen kwaad berokkenen. Echt niet.”
“Ik geloof je niet. Je had mijn maagdelijkheid net zo goed opgeëist, is het niet?”
“Else…” Het was de eerste keer dat ze hem haar naam hoorde zeggen. Het deed haar de rillingen over de rug lopen. De manier waarop hij het zei, klopte niet. En toen zag ze het wapenschild op zijn borst. De twee zwaarden in de vorm van een X.
“Nee…”