A ranger/traitor 221

“Goed, dan hebben we nog twee bataljons. Miko, jij neemt de leiding van de zuidkant.” Miko knikte. Enkele weken geleden zou het hem beangstigd hebben om leiding te geven aan wat dan ook, en zeker een gevecht tegen Skandiërs, maar nu had hij er noodgedwongen al een paar gevoerd. Hoewel hij het nog altijd raar vond dat ze hem als veertien jarige als leider hadden geaccepteerd. Wacht eens even? Was hij ondertussen eigenlijk al geen vijftien? Hij had eigenlijk geen idee welke dat het vandaag was. Het was nu niet bepaald het moment om er naar te vragen.

“Miko wacht nog een dag voor je naar de afgesproken plek gaat. Dan ben je nog ruim op tijd, maar is de kans kleiner dat je ontdekt wordt.”
“Komt in orde, Halt.”
“Goed, ik neem de aanval van het westen op me. Dan kan ik nog met de koningen overleggen voor we in actie schieten.” Arnaut rolde met zijn ogen. Het was wel duidelijk hoe hij over hen dacht. Miko zag vanuit zijn ooghoeken hoe Nowell nerveus heen en weer schoof.
“Hoogheid, vecht u ook mee?” vroeg hij plots.
“Uiteraard. Helemaal vooraan met grote hoornen op mijn helm en mijn harnas beschilderd met vreemde symbolen. Waarschijnlijk zullen ze denken dat ik een demon uit de onderwereld ben.” Nowell leek zwaar onder de indruk.
“Het is eigenlijk niet de bedoeling dat de Hibernianen weten dat de prins hier is”, zei Halt, “Maar het kan geen kwaad om het aan Araluenen te vertellen.” Miko wist wat er in Halts hoofd omging. Hij had Nowell net op een subtiele manier duidelijk gemaakt dat hij het aan iedereen moest laten weten dat hun prins in de voorste linies zou vechten om zowel Hibernia als Araluen veilig te stellen. En Miko wist dat als ze eenmaal in Araluen waren het verhaal een eigen leven zou gaan leiden. Waardoor Arnaut nog verder in achting van de Araluen zou stijgen. Wat nooit geen kwaad kon aangezien hij getrouwd was met de kroonprinses.
De koning en zijn familie helpen, hoefde niet altijd te gaan over het uitschakelen van huurmoordenaars, maar soms kon een simpele opmerking veel meer doen