027 Tauriel

Na een heel gevecht, blijkt de draak verslagen te zijn. Toch is er geen feest, geen juichende mensen te zien want vele zijn gesneuveld. Smaug ligt net voor mijn voeten dood op de grond, dankzij een zwarte pijl. Verschillende dwergen zijn hier aanwezig, maar niet alle dwergen zijn te zien. Kili, de dwerg die in Mirkwood gevangen zat, had mijn aandacht meteen gestolen. Hij is lief, kan leuke verhalen vertellen maar hij doet toch afstandelijk. Zijn vriendelijk gezicht is hier niet te bespeuren, net als die van Thorin Oakenshield en ook Legolas zie ik niet meteen. Het is me op gevallen dat Smaug niet rechtstreeks van Erebor gekomen was, maar van een ander klein dorpje hier niet ver vandaan. Ik besluit meteen om daar te gaan kijken, want uiteindelijk kan ik altijd helpen met iets.

Als ik er bijna ben, komt de geur van verbrand hout me al tegemoet. Als ik in het dorp ben, kijk ik verdrietig om me heen. Elk huis is platgebrand, vele lichamen liggen er verkoold op de grond, maar in de verte hoor ik toch stemmen. Ik snel ernaar toe en herken Legolas als eerste in het groepje.
'Mellon.' zeg ik tegen hem, waardoor hij zich naar me omdraait. De dwerg met de naam Kili zit hier ook, met een jonge vrouw aan zijn zijde en Thorin zit gehurkt bij een andere vrouw. Deze ligt neer op de grond, met een zwaard in haar nek. Het lijkt erop dat dit een speciaal zwaard is, eentje gemaakt om gevaarlijke huidwisselaars te doden.
'Is dat wat ik denk dat het is, Legolas?' vraag ik hem, verwijzend naar het zwaard. Hij kijkt me droevig aan, maar schudt zijn hoofd.
'Nee dat is het gelukkig niet. Ik heb het andere zwaard gebruikt, ze zit nu in een diepe slaap. Maar ik heb wel je hulp nodig, aangezien ze zichzelf niet leek te zijn.' legt hij me uit en even zucht ik. Thorin kan zijn tranen niet meer inhouden, zijn schouders schokken mee en hij houdt het meisje haar hand nog strakker tegen zijn wang aan.
'Eleanor, kom bij me terug.' hoor ik hem jammeren en krijg spontaan medelijden. Ik draai mijn hoofd terug naar Legolas, die me nog steeds vragend aankijkt.
'Waar kan ik mee helpen?' vraag ik hem en hij wenkt me mee. Een deel van het kasteel staat nog overeind, maar het staat er gevaarlijk. Toch gaat Legolas naar binnen en ik volg hem natuurlijk, waarna we in een soort bibliotheek terecht komen. Verschillende boeken zijn onleesbaar geworden, maar Legolas haalt een boek tevoorschijn die verstopt lag.
'We gaan haar helpen, ze leek bezeten te zijn. Hierin moet wel een oplossing in staan, maar we gaan eerst een mogelijke oorzaak moeten vinden vrees ik.' vertelt Legolas, waarbij ik instemmend knik. We nemen het boek mee naar buiten, waar we het even kunnen in bladeren. Er staan zoveel spreuken en vloeken in, dat we wel een hele tijd zoet zijn met het zoeken van de juiste spreuk.

Na anderhalf uur zoeken, wilt Legolas het opgeven. Hij staat op en gaat vloekend richting het meer, terwijl ik verder blijf kijken. Hij had me kort vertelt wat hij had gezien, dus kan er maar twee dingen aan de hand zijn. Of ze is bezet geraakt op een manier of ze heeft door haar gedaanteverandering een geborgen persoonlijkheid opgewekt. En ik gok op het tweede, aangezien het eerste me het minst logisch lijkt. Na nog een half uur zoeken, vind ik eindelijk wat we moeten hebben. Het verslaan van je slechte ik, slechte gewoonte of slechte persoonlijkheid. Het omvat een paar moeilijke vaardigheden en het is alleen niet te doen.
'Mellon, ik heb gevonden wat je zocht. We zullen het met twee doen, maar het laatste deel zal moeilijk zijn.' vertel ik hem en hij komt meteen naar me toe.
'Dat is niet helemaal waar, diegene waar ze onvoorwaardelijk veel van houdt zit naast haar. We moeten hem enkel een paar woorden van onze taal leren, maar dat hij voor haar wel doen.' zegt hij met zekerheid. Ik kijk hem glimlachend aan, wetend dat hij Eleanor ziet als een zus die hij nooit heeft gehad en haar nu ka helpen.
'En ik wil nog iets vragen Tauriel, ze zal waarschijnlijk gewond zijn of pijn hebben en graag had ik jou gevraagd om haar wat te helpen. Jij kent immers beter de helende spreuken.' vraagt hij me, iets wat ongemakkelijk Legolas kan moeilijk toegeven als iemand ergens beter in is, dus plaag ik hem er maar niet al te veel mee.
'Natuurlijk wil ik dat doen.' zeg ik tegen hem, waarna ik opsta en hem de boek afpak. Ik ga alle spullen klaarleggen die nodig zijn voor de spreuk te voltooien.

Na het klaarzetten van alle ingrediënten, verwijder ik het mes en begin een helingsspreuk te gebruiken op die wonde. Daarna neemt Thorin haar op, zoals afgesproken en legt haar op een bed gemaakt van stro. Die is gehaald door een paar dwergen. Iedereen helpt zonder mopperen mee, het is duidelijk dat ze begaan zijn met deze vrouw.
'Oké, we gaan eraan beginnen.' deelt Legolas mee. Alle andere houden een beetje afstand, alsof ze schrik hebben dat daardoor de spreuk niet gaat werken.
'Mellon?' klinkt het vragend uit mijn mond en Legolas kijkt me even aan.
'Wat als ze niet bij komt of als enkel de andere helft ontwaakt?' vraag ik hem in het elfs. Hij kijkt me aarzelend aan, alsof hij daar niet aan gedacht heeft.
'Dat weet ik niet, maar haar doden kan ik niet. Ze is net als een zusje voor mij.' vertelt hij me, terug in het elfs. Schrik staat in zijn ogen af te lezen, ik zal mijn best doen. Voor hem.