025 Eleanor

'Is er niet iets anders, iets magisch?' vraagt Smaug me en ik kijk hem verbaasd aan. Zijn verwarde blik laat duidelijk zien dat hij mijn reactie niet begrijpt en woede borrelt er vanbinnen bij me op.
'Iets magisch? Is dit niet genoeg misschien? Dit ga je niet overal zien hoor.' vlieg ik half tegen hem uit. Zijn ene wenkbrauw gaat omhoog, alsof hij wat onder de indruk ik van mijn reactie.
'Moet je jou daarom opwinden? Je hebt ook maar een lage zelfbeheersing hoor. Moest ik zo zijn, stond er geen enkel dorp meer recht.' spreekt hij dreigend uit, waardoor ik alle woede loslaat en verander in mijn draken gedaante.
'Dit laat ik niet zomaar.' zeg ik woest en een groot deel vuur komt er uit mijn mond, richting Smaug. Waar haalde hij in godsnaam het lef vandaan om zo de spot te drijven. Hij ontwijkt maar net mijn aanval, waarna hij zichzelf ook transformeert. Aandachtig volg ik elke beweging, ik moet ervoor zorgen dat hij het dorp niet verwoest.
'Prinsesje toch, je weet toch dat je niet te lang in je gedaante kan blijven, hé? Krijg je al niet last van een stemmetje in je hoofd? Eentje die zegt wat je moet doen. Het is je drakenstemmetje, eens die zich laat horen zal het niet lang meer duren.' zegt hij, met een enorme grijns op zijn gezicht. Geschrokken luister ik naar zijn woorden, hoe weet hij dit?
'Ik was ooit een mens prinses. Je hoeft niet zo verbaasd te kijken, ik weet hoe het voelt. Alle controle over jezelf langzaam verliezen en voor je het weet heb je talloze levens verwoest. Wel laat ik je zeggen, diegene waarvan je het meest houdt zullen het langst lijden.' legt hij me een stukje uit. Op dit ogenblik zijn er maar twee optie. Of hij liegt tegen me om af te leiden en door mijn verbaasdheid ziet hij dat het hem is gelukt ofwel spreekt hij de waarheid, maar gebruikt hij het alsnog om mij af te leiden. Je weet dat hij de waarheid spreekt. Stop er nu mee en vlieg samen met hem weg. Samen kunnen jullie in alle rust verblijven en genieten van elkaar. Het irritante stemmetje in mijn hoofd klinkt er weer, maar ik probeer het te negeren.
'Nog even prinses en je zult gedoemd zijn om een draak te blijven. Laat de woede het maar van je overnemen, laat de draak vanbinnen maar naar buiten komen. Zie in dat dit jou plaats niet is en ga gewoon met me mee.' probeert hij op me in te praten en te overhalen. Heel even wil ik het aanbod aannemen, maar snel kom ik tot besef dat dit niet mijn eigen beslissing is.
'Nee, nooit. Jij gaat hier nu weg, komt nooit meer terug en ik zal weer terug transformeren. Ik zal nooit een eeuwige draak zijn, ik zal niet vervloekt zijn in mijn eigen lichaam. Ik ben jou niet.' ik spuw haast de woorden uit, die Smaug met grote ogen in zich opneemt. Al snel wordt hij er boos over en begint zijn ik op te gloeien. Even vrees ik ervoor dat hij het op mij uit werkt, maar hij draait zich om en richt het op het dorp. Ik probeer hem met mijn lichaam nog weg te duwen, maar het is al te laat. Een deel van het dorp staat in lichter laaien, gillende en schreeuwende dorpelingen lopen hun huis uit en sommigen liggen verkoold op de grond. Woede vind zich opnieuw een weg bij me naar boven en even verlies ik de controle. Vuur die zich ophoopt in mijn buik, komen los via mijn keel en vormen een vuurzee over Smaug heen en over de resten van het dorp. Ik probeer mezelf in te tomen, maar het lukt me maar niet. Het geschreeuw sterft weg en enkel dode, verkoolde lichamen zijn er nog te vinden op de grond.
'Zie je wel? Je kan je niet eens inhouden. Je hoort hier niet, dat weet je zelf ook wel. Kom met me mee, niemand die hier nog op je wacht.' zegt Smaug en even lijkt het alsof mijn lichaam hem gehoorzaamd.
'Ze gaat nergens heen, ze hoort bij mij!' hoor ik iemand roepen. Als ik verderop kijk, zie ik Thorin staan. Aan zijn zijde zie ik Kili en Eliana, ze kijken beiden kwaad naar Smaug. Meteen vliegt Smaug weg, met een grote grijns.
'Ik denk dat je hier grotere problemen zult hebben, Oakenshield. Het is voor haar te laat, ze is te ver gevallen. Ze zal jullie allen doden, net zoals ze het dorp gedood heeft.' klinkt zijn stem nog. Een gil maakt dat ik naar beneden kijk, mijn nicht heeft een hand voor haar mond geslagen.
'Het spijt me zo, dit was nooit mijn bedoeling geweest.' zeg ik met een droevige stem. Drie paar ogen kijken me verontwaardigd aan, waarna ik het gevoel van controle opnieuw verlies.
'Ren!' kan ik nog roepen, waarna de draak in me de controle volledig over genomen heeft. Vuur verspreid zich over heel het veld en ik kan het maar niet stoppen.
'Dit stopt nu.' hoor ik iemand zeggen, waarna ik twee voeten in mijn nek voel en een zwaard mijn dikke huid doorboord. Zwarte vlekken vormen zich voor mijn ogen, in stilte bedank ik Legolas om mijn wens te aanvaarden als ik gevaarlijk werd.
'Eleanor, nee! Wat heb je gedaan, elf?' hoor ik de stem van Thorin. Mijn lichaam voel ik krimpen en voor ik het goed besef ben ik terug in mijn menselijke gedaante. Tranen hopen zich op in mijn ogen, terwijl Thorin naast me neer knielt.
'Geef het niet op, je mag niet weg. Ik heb je nog maar net terug, Eleanor blijft bij me.' zegt hij, bijna wenend. Hij neemt een van mijn handen vast en legt die tegen zijn wang.
'Blijf bij me, ik wil niet meer zonder je verder gaan.' zijn stem klinkt schor, maar ik probeer een glimlach te forceren. De vlekken worden groten en voor ik het goed door heb, ontfermt de duisternis zich om me heen.