Nurmanon - 23

“De meesten wel…”
“Maar er zijn er toch die het gezien hebben? Konden zij dan niet…” Else keek beschaamd de andere kant op. Nurmanon besefte te laat dat zij er ook bij was geweest. “Het spijt me, ik wilde niet…”
“Ik mocht niet. Ze zeiden dat als vader ervan zou horen, hij hen zou onterven en jou zijn erfgenaam maken. En dat ze je dan wel moesten vermoorden. Ze zeiden dat het beter was voor iedereen dat je weg was en bleef.” Nurmanon kon niet zeggen wat hem erger schokte, wat ze beweerden of dat ze hun zusje erin betrokken.
“Maar ik wil hun erfenis helemaal niet, het enige wat ik wilde, was vader laten zien wat ik waard ben. Ik wilde hem trots maken en hem tonen dat hij gelijk had toen hij mij als zoon erkende. En dan zeggen zij…” Hij kreeg de woorden niet eens over zijn lippen. Else begon zachtjes te snikken.
“Het spijt me, ik wist niet wat ik anders kon doen. Nadat vader … het hoorde, is hij weken zijn bed niet uit geweest. Ik was bang dat hij eronder door zou gaan. En nu met Emeric… Hij zou het niet nog eens aankunnen… Ik wilde niet… daarom ging ik naar Emeric toe en… ik denk dat ik nog altijd om hen geef, ondanks alles, ik wilde niet dat een van hen dood zou gaan.”
“Dat snap ik.” Else keek hem verwonderd aan. Nurmanon was minstens even verbaasd over zichzelf als zij. “Het is waar, ik had voor Siebe in het strijdperk getreden. Het zijn mijn broers, al lijken ze dat zelf liever te vergeten.” Else sprong overeind.
“Je moet met vader gaan praten. Hij moet de waarheid weten.” Voor hij de kans kreeg om te protesteren, pakte ze zijn hand en trok hem de deur uit. Onder aan de trap kwamen ze Archibald en Siebe tegen.