Nurmanon - 22

Nurmanon boog zich over de waterkom en keek naar zijn eigen weerkaatsing. Als kind had hij vaak zo gestaan, op zoek naar gelijkenissen tussen hem en zijn broers. Hoe langer hij gekeken had, hoe minder hij had gevonden. Nu hij om dezelfde reden in het water keek, leek een mengeling van Archibald en Siebe terug te kijken. De littekens op zijn gezicht gaven hem dan weer meer het uiterlijk van zijn vader.
“Wat moet ik nu doen?” vroeg hij aan zijn spiegelbeeld. “Ik ben thuis, maar ik word behandeld als gast. Mijn broer gaf me vaders schild en dankte me, zonder te weten dat ik degene ben die hij zo veracht. Mijn vader spreekt me aan met ‘edele heer’ en…” Op dat moment ging de deur open. Nurmanon keek op. Else… Met de reflexen van iemand die gewend was op leven en dood te vechten, sloeg Nurmanon een hand voor haar mond voor ze kon schreeuwen en tegelijkertijd stampte hij de deur dicht. Even wachtte hij tot hij er zeker van was dat ze van de eerste schok bekomen was. Daarna haalde hij zijn hand weg.
“Broer…” stamelde ze. Ze sprak hem niet aan met Nurmanon, maar met broer… Totaal onverwachts sloeg ze haar armen om hem heen. Nurmanon streelde haar over haar haren. Op dat moment besefte hij hoe zeer hij haar gemist had.
“Ik ben zo blij om je te zien.”
“Ik ook, maar dat wist je al zeker?” Nurmanon glimlachte. Speels trok hij aan een van de linten.
“Sinds wanneer verdraag je deze?”
“Sinds ik dacht hier een knappe jonge ridder aan te treffen.”
“En ben ik dat niet dan?”
“Nee, ja…” Ze gaf hem een duw. “Je weet wat ik bedoel.” Nurmanons oog viel op het kettinkje.
“Je draagt het nog altijd?”
“Ik heb het niet meer afgedaan sinds…” De uitgelaten stemming om hun weerzien verdween op slag. Nurmanon liet zich op het bed zakken.
“Gelooft iedereen dat ik geprobeerd heb om…” Hij maakte zijn zin niet af.