A ranger/traitor 220

Het was een vreemde situatie die volgde. Nadat de boogschutters enigszins van hun verbazing bekomen waren, verzamelde Arnaut de onofficiële leiders van de boogschutters rond zich voor een krijgsraad. Die hielden ze gewoon op de op mos bedekte grond. Prins in hun gezelschap of niet. Miko maakte aanstalten om aan Halts rechterzijde te gaan zitten. Arnaut, die aan de andere kant zat, sloeg echter met zijn hand op de plek naast hem.
“Kom hier maar zitten, Miko.” Miko voelde hoe zijn wangen rood werden. Als hij eerlijk was, zat hij zat liever naast een grijze jager dan naast de prins. Hij ging er echter van uit dat weigeren geen optie was en hij ging op de aangewezen plek zitten. Nowell kwam naast hem zitten. Hij voelde zich duidelijk niet op zijn gemak. En de uitdrukking op zijn gezicht verried dat hij het liever tegen een bende Skandiërs had opgenomen, slechts gewapend met een roeispaan, dan op een armlengte afstand te zitten van prins Arnaut en de beruchte grijze jager Halt. Ook de andere aanwezige boogschutters, die allemaal onbewust een verantwoordelijke rol op zich hadden genomen tijdens hun reis, leken te wensen dat ze het niet gedaan hadden. Miko die zelf het gevoel had dat zijn hart tien keer sneller sloeg dan normaal, kon hen volkomen begrijpen. Het kon niet anders dan Arnaut het opgemerkt had, maar hij deed alsof er niets aan de hand was.
“Goed, we hebben geen tijd te verliezen. Hoe sneller die Skandiërs hier weg zijn hoe beter. Ze hebben al veel te lang vrij spel gehad. Tijd om ze terug naar huis te jagen.” De mannen knikten, maar zeiden geen woord. Halt tekende een ruwe schets van de baai in het zand.
“Het plan is om aan alle kanten van de baai boogschutters op te stellen. Aan het begin van het gevecht zenden we een regen van pijlen richting het kamp. Een paar brandpijlen zouden ook van pas komen. Al willen we uiteraard niet dat het hele kamp in vuur en vlam staat. De boogschutters die langs de noordkant aanvallen, moeten zo snel mogelijk vertrekken om op tijd op post te zijn.”
“Dat neem ik wel op me”, zei Nowell. Arnaut en Halt knikten.